Overig

Karin Slaughters ‘Gespleten’ in 5 citaten

Samantha1668 views

Karin Slaughter wordt vaak de ‘Queen of Crime’ genoemd. Ook ik verslond het ene na het andere boek (tot een lange pauze door een bepaalde gebeurtenis in een van haar boeken). Haar hoofdstukken zijn over het algemeen vrij lang en ze schuwt ook de wat gedetailleerdere beschrijvingen niet. Desondanks is Nederland een enorme afzetmarkt voor haar boeken. Wat is dan toch haar geheime ingrediënt? Wat is het in Slaughters schrijfstijl dat je eigenlijk wel moet blijven lezen? We namen de figuurlijke rode pen in de hand en streepten een aantal van haar pareltjes in Gespleten aan.

Haar hand gleed naar beneden. Ze knipperde met haar ogen zodat die zich sneller aan het donker aanpasten. Dof licht van een geluidloze tv. Het gewoesj van een plafondventilator. Ze was nog in haar appartement, lag languit op de hoop schone kleren die ze op de slaapbank had gedumpt. Het laatste wat ze zich herinnerde, was dat ze naar een paar schone sokken had gezocht.

Slaughter is een ster in het oproepen van beelden. Je bént gewoon in haar boeken. Dat komt deels door de sfeerbeelden die ze schetst (overigens ook een shout out naar de vertaalster, Ineke Lenting, want het Nederlands is ook spot on). Kijk bijvoorbeeld naar bovenstaand citaat. Zonder precies te vertellen hoe de kamer eruit ziet, kun je je een heel goede voorstelling maken door de paar elementen die ze uitlicht. Een paar dingen die me opvallen. Ten eerste maakt ze gebruikt van meerdere zintuigen (‘dof licht’ is auditief en een ‘geluidloze tv’ is visueel). Daarnaast krijg je subtiel wat van Andy’s karakter mee: ze ligt op een hoop kleding die ze heeft laten slingeren en was op zoek naar sokken. Ik kan daar echt van genieten.

Het beeld versprong. Het restaurantfilmpje begon weer, opnieuw met die banner die waarschuwde dat sommige kijkers de beelden als schokkend konden ervaren.
Jij komt er straks slechter vanaf dan hij, Laura. Het gaat straks over wat jij hebt gedaan, niet over wat hij heeft gedaan.

Het volgende citaat illustreert iets wat Slaughter in dit boek veel doet: ze laat fragmentjes uit het verleden terugkeren naar het heden van de personages. In dit voorbeeld, bijvoorbeeld, denkt Andy aan iets wat haar vader tegen haar zei. Dat soort stukjes komen tussendoor in cursief, wat slim is gedaan, want op die manier hoeft Slaughter geen ‘uitleg’ om de tekst heen te geven. Dus geen ‘Andy dacht aan wat haar vader’ blabla. Wederom een subtiel trucje, maar zeer effectief. Eerlijk is eerlijk: soms vond ik het iets te veel van het goede worden (jáha, nu weet ik het wel), maar die gedachte kwam gelukkig slechts sporadisch.

‘In sommige opzichten zal het ook wel gemakkelijker zijn. Mijn hele leven heb ik drie à vier uur per dag besteed aan studeren. Bij klassiek luistert het heel nauw. Je moet elke noot spelen zoals hij geschreven staat. Je dynamiek is bijna nog belangrijker dan je aanslag. Bij jazz kun je het stuk een melodische expressie meegeven. En rock… Kent u The Doors?’
Laura moest even een gedachtesprongetje maken. ‘Jim Morrison?’
Jane trommelde met haar vingers op de bar. Eerst hoorde Laura alleen wat driftig getik, maar toen, opmerkelijk genoeg…
‘”Love Me Two Times.”‘ Ze moest lachen om het trucje.

Dit stukje vond ik geweldig. Ik weet niet in hoeverre Slaughter iets met muziek heeft en of ze dit dus uit haar mouw schudt, maar voor mij is dit overtuigend. Een stuk dialoog in de vorm van iets wat ik een muzikant echt zo zou zien doen, ook al zegt het nummer me niet zoveel. Ik moest er ook om glimlachen en stond als het ware over hun schouders mee te kijken naar de bar waar Jane aan het illustreren was hoe een nummer klonk.

‘Hoe zit het met Tsjernenko, Herr Richter?’ Met zijn bulderende stem had Martin geen microfoon nodig. ‘Is het aannemelijk dat we de volledige uitvoering van Andropovs aantoonbaar bescheiden hervormingen zullen meemaken?’
‘Tja,’ begon Friedrich. ‘Zoals de Russen zouden zeggen: “Zodra het geld spreekt, zwijgt de waarheid.”‘

O, wat houd ik van de inmenging van verschillende landen en culturen. Het cliché over Amerikanen is dat ze alleen hun eigen cultuur kennen, maar Slaughter is hier in ieder geval geen van. Haar personages krijgen zoveel meer kleur door de simpele toevoeging van bepaalde woorden (‘Herr’) en het gebruik van gezegdes die bij ons niet per se bekend zijn, zonder dat ze hiervoor uitgebreide beschrijvingen hoeft te gebruiken. Weer die subtiliteit dus.

Het gejuich stierf weg toen Jinx Queller achter de vleugel plaatsnam.
Ze knikte naar de dirigent.
Hij hief zijn handen.
Het werd op slag doodstil.
Clara zette het geluid op zijn allerhardst.
Violen tokkelden. Het zachte getril kietelde haar trommelvliezen. Het tempo werd opgevoerd, kalmeerde en werd weer opgevoerd.

En het laatste citaat alweer! Waar Slaughter toch best vaak flinke lappen tekst heeft, maakt ze hier ineens veel gebruik van enters en bondige zinnen. Juist doordat ze vaak wat lijviger is in haar manier van schrijven, is zo’n passage krachtig. Iedereen kleurt hier natuurlijk zijn eigen manier van lezen in, maar ik las dit gefragmenteerd. Echt stapsgewijs, losse handelingen, als bij een oude video die af en toe vastloopt. En dat beeld vond ik mooi.

Over stijlfiguren zoals alliteratie en spreekwoorden heb ik niet zozeer iets gezegd. Dat leek me hier niet zo eerlijk, want je beoordeelt dan eigenlijk niet echt Slaughters schrijfstijl meer, maar dat van Lenting. En echt nodig is het ook niet om dat soort stijlfiguren erbij te halen, want zoals je ziet heeft Slaughter genoeg voor ons in petto!

Next up!

Wil je ook het volgende artikel in de blogtour lezen? Neem dan een kijkje op Daniëlles blog Buiten het boekje!

Debuteerde op 5 juni 2018 bij Meulenhoff Boekerij met 'De witte kamer', dat de Gouden Strop won. Schreef ook de thrillers 'Zij die zwijgt' en 'De dwalenden'. Leest zelf van alles, van (historische) romans tot speculatieve fictie en van fantasy tot sciencefiction.

Laat een reactie achter