Billie en Seb zijn onafscheidelijk, totdat Billie verkeerd valt op de trampoline en in een coma raakt. Een sprong die niet alleen haar leven, maar ook Sebs leven verandert.
Sommige hoofdstukken, getiteld Billie & Seb, zijn flashbacks naar de levens van Billie en Seb samen. Ze zijn zielsverwanten die elkaar door en door begrijpen. In het lopende verhaal volgen we Seb, die met wel kerst een luchtbuks cadeau krijgt, maar niet bij Billie in het ziekenhuis op bezoek mag.
De 17-jarige Seb komt dankzij het wapen eindelijk weer buiten en begeeft zich onder zijn leeftijdsgenoten. Een opluchting voor zijn ouders, die geen idee hadden wat ze met hem aanmoesten. Buiten draait het spel om raken en niet geraakt te worden. Sebs gedachten ontsporen. Hij is een protagonist op oorlogspad, die zeker niet het beste met zijn vrienden voorheeft. Het enige wat hij wil is schieten. Het staccato ritme in de onderstaande zin geeft Sebs agressie goed weer:
Gewoon. Iemand. Kapot. Maken.
De sfeer van de gevechten tussen de jongens bij de verlaten boerderij wordt vijandiger. Zijn ouders grijpen niet in bij een incident waarbij Jamal pijnlijk geraakt wordt. Wanneer zou het écht misgaan, vraag je jezelf af? De wapens in het verhaal creëren een continue spanningsboog. Totdat het menens is en een van de jongens het geweer van zijn vader meeneemt…
Zelf vond ik de antiheld Seb interessant. Ik was benieuwd hoe ver hij zou gaan. Alles meebeleven door de ogen van een niet-sympathieke hoofdpersonen wil ik best vaker. Wat ik storend vond, waren de vele omschrijvingen. Sommige omschrijvingen sloegen keihard de plank mis, waardoor ik opschrok uit mijn leesflow. Zo probeerde ik me minutenlang iets in te beelden bij het volgende:
De kist op zijn bagagedrager, als een stijve taart.
Hè? Watte.
Goed, na een tijd begon ik de omschrijvingen van de omgeving ook steeds vaker over te slaan. De omschrijvingen voelden leeg, voegden niets extra’s toe:
De scheve zerken van de begraafplaats staken donker en scherp af in het licht van de volle maan; een pentekening in Indische inkt, alles leeg en stil, zwarter op zwart.
Toch gebruikt Ivo Victoria ook treffende omschrijvingen zoals:
‘Dankjewel,’ zei Seb. Hij duwde zijn lippen tegen haar wang, proefde vaag de fond de teint waarmee ze de groeven dichtte die de tijd in haar gezicht had gekerfd.
Eindoordeel: drie sterren
