Keiko Furukura werkt al 18 jaar in een kleine supermarkt (een zogeheten convenience store). Ze is 36 jaar en haar omgeving vindt dat ze een ‘echte’ baan moet vinden, of ten minste moet trouwen. Maar Keiko is tevreden met haar leven.
Ze leeft namelijk voor de buurtsuper. Ze eet ’s ochtends brood uit de schappen als ontbijt, rijstballen (onigiri) voor lunch en ’s avonds neemt ze voor het avondeten ook iets mee uit de supermarkt.
When I think that my body is entirely made up of food from this store, I feel like I’m as much a part of the store as the magazine racks or the coffee machine.
De buurtsuper maakt Keiko’s leven overzichtelijk. Alles is ingericht rondom haar parttime baan bij de buurtsuper. Ze is dankbaar voor kleine gebaren van waardering van manager nummer acht (zoveel heeft ze er al zien komen en gaan).
In a short-staffed convenience store, a store worker can sometimes be highly appreciated just by existing, by the virtue of not rocking the boat.
Haar familie kijkt neer op haar parttime baan in de buurtsuper. Maar vergis je niet in het woordje ‘parttime’. De scherpe lezer ziet verderop in het boek dat Keiko jarenlang vrij heeft op vrijdag en zondag. Parttime werken lijkt in Japanse begrippen vijf dagen werken te betekenen. Lui is ze dus zeker niet. In tegenstelling tot haar nieuwe collega Shiraha, die te laat op werk komt, met zijn telefoon speelt en zich lijkt te verzetten tegen zijn werk.
Shiraha heeft een theorie over de mensheid. Dat degene die niet bijdragen aan het dorp verstoten worden. Mannen moeten jagen en vrouwen moeten kinderen baren. Keiko lijkt steeds vatbaar te worden voor zijn theorieën…
Af en toe zijn er momenten waarbij de schrijver lijkt te benadrukken hoe vreemd Keiko is. Als Keiko bij haar zus langsgaat die haar huilende baby troost en een mes op tafel ziet en denkt: if it was just a matter of making him quiet, it would be easy enough. Hierdoor lijkt de schrijver een bepaalde wending te introduceren die me nieuwsgierig maakte, maar dit werd niet opgevolgd.
De schrijver heeft met haar tiende boek bijzondere personages neergezet. Het plot is eenvoudig, maar blijft continu boeien. Zelfs de kleinste details zijn interessant, bijvoorbeeld de lessen die Keiko krijgt voor het energiek welkom heten van klanten (Irasshaimase!).
Buurtsupermens dompelt je volledig onder in de wereld van de Japanse Convenience Store. Binnen een dag wilde ik zelf ook in een buurtsuper werken…
