Carve the Mark – Veronica Roth
Na de Divergent-serie was Veronica Roth hot, en zeker nadat de immens succesvolle serie werd verfilmd. De verwachtingen voor haar nieuwe boek Carve the Mark waren dus héél hoog, zeker door de promotie en hype die er omheen gecreëerd werd. Maar is dit eerste deel van de sci-fi duologie de hype waard?
In het universum heeft iedereen een unieke gave die de toekomst vorm kan geven. De gaves zijn uiteenlopend, maar Cyra’s gave lijkt meer een vloek dan een gave. Ze kan anderen pijn doen zonder ze aan te raken, waardoor ze de speelbal van haar broer lijkt. Maar Cyra heeft meer in haar mars en met hulp van de gevangene Akos leert ze haar gave te beheersen. Cyra’s broer is niet blij met deze ontwikkeling en Cyra en Akos moeten keuzes maken die niet alleen hun families, maar ook de politieke toestand tussen de landen zal beïnvloeden.
De plot komt heel langzaam op gang. Heel kalm en gedetailleerd laat Roth de wereld zien die ze heeft geschapen. Hierdoor krijg je niet te veel informatie tegelijk, maar leest het niet snel weg. Hierdoor ben je geneigd het boek weg te leggen, al weet Roth met kleine grapjes en verwijzingen de aandacht vast te houden.
“To the temple!” their father cried, his fist in the air.
Waar moesten jullie aan denken bij deze quote? Ik kon alleen maar denken aan… na na na na Batman!
Sterke karakters
Door de gedetailleerde opbouw worden de karakters van Cyra en Akos goed uitgelicht. Je leert ze langzaam kennen, en ze zijn beide sympathiek geschetst met hun eigen flaws, zoals het blozen van Akos en de onmacht van Cyra over haar tirannieke broer. Door het wisselende perspectief worden hun onderliggende motieven duidelijk.. Hun vreemde verbond, gesloten onder dwang van Cyras tyranieke broer, groeit uit tot een bijzondere vriendschap. Cyras vernietigende kracht wordt misbruikt door haar broer, maar door Akos weet ze de kracht te vinden om tegen haar broer in te gaan, en Cyra laat Akos zien dat haar krachten niet zwart wit zijn als het lijkt. De traditionele rollen zijn omgedraaid: Akos is zachtaardig en Cyra is veel harder en de vechter van het duo. Door Akos’ toedoen wordt ze softer, en dat is geen schande want
Soft hearts make the universe worth living in
Toch willen ze hun gevoelens tegenover elkaar niet toegeven, waardoor ze vrij lang om elkaar heen draaien terwijl je als lezer alleen maar kan denken ‘kus elkaar dan!’. Hun interactie is vertederend en de karakters stelen je hart.
Thuvhesit vs. Shotet
Roth stipt de huidskleuren van de karakters wel opvallend vaak aan. De bewoners van Thuvhesit zijn blank, en worden neergezet als vredelievend en zachtaardig. Cyra en de Shotet zijn donker en worden neergezet als barbaren die moorden en uit zijn op oorlog. Akos wordt ‘fair’ genoemd en lijkt een nakomeling van de Shotet te zijn. Immigratie en discriminatie naar aanleiding van afkomst komen regelmatig aan de orde in Carve the Mark.
Het verhaal leest niet snel weg, je vliegt niet door de bladzijden heen. Vaker zal je even van je boek opkijken om de beschreven scene voor je ogen af te zien spelen. Roth schrijft heel beeldend, maar mist een zekere pace. Desondanks is het wel een page-turner waarvan je de afloop moet weten. De karakters hebben mijn hart gestolen en na afloop is er een belangrijke vraag: waar blijft deel twee?!
Eindoordeel: vier sterren
