Columbine – Dave Cullen

20 april 1999. De datum zal veel van jullie niet veel zeggen. Wat er die dag gebeurde,
is een ander verhaal: scholieren Eric Harris en Dylan Klebold namen een weekendtas vol bommen en (semiautomatische) wapens mee naar Columbine High School. Ze wilden hun school opblazen en degenen die overleefden tijdens hun vlucht doden met een shotgun. De bom ontplofte niet, waardoor een aanslag veranderde in een high school shooting. Dertien mensen – twaalf scholieren en één leraar – stierven. Harris en Klebold pleegden zelfmoord. Journalist Dave Cullen was vanaf het eerste moment verslaggever van de schietpartij en schreef een boek over het waarom, wat en wie.

I hate the fucking world. People are STUPID, I’m not respected, everyone has their own god damn opinions on every god damn thing.

Soms vragen mensen waarom ik dit soort boeken lees. Thrillers zijn één ding – dan heb je het nog over fictie. True crime is echt leed. Maar juist dit soort boeken vind ik interessant, want waarom zijn de moordenaars dan tot hun daden gekomen? En waarom zijn de slachtoffers juist hun slachtoffers geworden? Een moord heeft zelden één trigger. Ik denk dat het als thrillerauteur ook belangrijk is om te proberen in de psyche van echte moordenaars te duiken, al is het dan via true crime. Dave Cullen heeft geprobeerd zoveel mogelijk te reconstrueren van de schietpartij zelf, maar ook van de reden waarom Eric Harris en Dylan Klebold over zijn gegaan tot hun daden.

Suïcidale gedachten

Het interessantst is dat Harris en Klebold twee totaal andere redenen hadden om die dag met wapens naar hun middelbare school te gaan. Klebold was de explosieve van de twee. Hij had een kort lontje en kon enorm ontploffen als hij eenmaal boos was. Daarnaast was hij depressief en wilde hij dood. De kans is redelijk aanwezig dat je direct denkt dat de twee gepest werden, maar dat is niet zo. Klebold was verlegen en slimmer dan de meesten van zijn leeftijdsgenoten. Gepest? Dat niet.

Klebold ging die dag naar school omdat hij zelf dood wilde. Moorden was waarschijnlijk niet zijn hoofdmotivatie. Sterker nog: er zijn veel aanwijzingen dat hij al eerder zelfmoord had willen plegen en zelfs Harris’ website heeft gelekt aan een ‘vijand’, wat celstraf had kunnen betekenen. Maar Klebold was manipuleerbaar. En laat dat nou net zijn waar Harris goed in is.

how dare you think that I and you are part of the same species when we are sooooooooo different. you aren’t human. you are a robot…. and if you pissed me off in the past, you will die if I see you.

‘He’s a full-blown psychopath’

Als ik zeg dat Eric Harris een psychopaat was, dan zeg je waarschijnlijk: ‘Goh, hij is met wapens en bommen naar zijn middelbare school gegaan.’ Maar als ik zeg psychopaat, dan bedoel ik ook écht psychopaat. Niet figuurlijk, zoals die term vaak gebruikt wordt. Harris was een ster in manipuleren en zag zichzelf superieur ten opzichte van andere mensen. Hij sprak vaak over ‘natural selection’ en had een enorme fascinatie voor Nazi-Duitsland door de hoeveelheid slachtoffers die ze maakten. Harris werd gezien als vriendelijk. Hij lulde zichzelf overal uit en wist zijn glimlach te gebruiken om mensen om zijn vingers te winden. Het is zoals Cullen in zijn boek omschrijft: een psychopaat is niet zoals Hannibal Lecter, maar zoals Hugh Grant in zijn allerverleidelijkste rol.

I might need to put on one helluva mask to feel you all some more. fuck fuck fuck. it’ll be hard to hold out until April.

Cullen omschrijft dit allemaal in de diepte. Hij citeert dagboekfragmenten en audio van hun ‘Basement Tapes’, die gemaakt werden om hun motieven uit te leggen. Hij heeft veel mensen gesproken die de schietpartij meegemaakt hebben – als slachtoffer of als hulpverlener. Daardoor heeft hij ook veel inzichten over de levens van de slachtoffers en alles wat er gebeurde tijdens en na de schietpartij. En misschien het belangrijkste: wat juist daarvoor gebeurde. Want had de schietpartij voorkomen kunnen worden? Zijn er signalen gemist?

Voor iedereen die inzicht in dit soort vragen wil hebben, is dit boek zeer zeker een aanrader.

Eindoordeel: 5 sterren