David Baldacci weet als een razende boeken te schrijven. We zitten met Daglicht dan ook alweer aan het derde deel in de Atlee Pine-reeks, waar een personage uit een andere reeks ook zijn opwachting maakt (John Puller). Ook in dit derde deel gaat Pine samen met assistente Blum op zoek naar de waarheid over haar vermiste zusje Mercy.
Beschrijving
Al van jongs af aan leeft FBI-agent Atlee Pine in onzekerheid over wat er precies is gebeurd met haar tweelingzus Mercy. Het meisje werd op zesjarige leeftijd ontvoerd en is nooit meer teruggevonden. De politie stond destijds voor een raadsel en ook Atlees eigen onderzoek levert lange tijd niets op, totdat ze de identiteit van Mercy’s ontvoerder weet te achterhalen: Ito Vincenzo. Maar juist dan krijgt ze van haar leidinggevenden te horen dat ze haar zoektocht moet afronden, omdat het haar eigenlijke werk in de weg zit.
In een race tegen de klok reist Atlee af naar Trenton, New Jersey, de plek waar Vincenzo voor het laatst is gezien. Daar kruist haar pad dat van special agent John Puller, die met zijn eigen onderzoek naar drugssmokkel op een legerbasis bezig is. Tot hun beider verbazing blijkt er een connectie te zijn tussen de twee zaken. Wanneer Atlee en Puller hun krachten bundelen, stuiten ze op een complot dat de democratie in het hart zal treffen. Om eens en voor altijd duidelijkheid te krijgen over Mercy’s lot, moet Atlee een web van leugens en bedrog ontrafelen. Maar de waarheid die ze hoopt te vinden, zou weleens hard kunnen aankomen…
Mening
Zoals het een Baldacci-boek betaamd, is het lekker spannend en wordt op geen enkel moment saai. Je blijft van actie naar actie springen en het is dan ook erg verleidelijk toch nog een hoofdstuk te lezen, zelfs als je eigenlijk wilt slapen. Het helpt ook ‘niet’ dat de hoofdstukken lekker kort zijn, waardoor je toch sneller blijft lezen.
Maar, er komt een maar: mijn intro begon er al mee dat Baldacci veel boeken per jaar schrijft. Ik kwam daarachter doordat ik dat vermoeden al had tijdens het lezen, want er zitten ontzettend veel toevalligheden en onwaarschijnlijkheden in het boek en het verhaal voelt wat formulematig. Jammer. Ik denk dat Baldacci nog veel sterkere boeken kan schrijven als hij wat meer de tijd zou nemen.
Ook moet ik zeggen dat de Mercy-verhaallijn me inmiddels een beetje begint te vervelen, en dat terwijl ik deel één in de serie niet heb gelezen. Wat wel voor Baldacci spreekt, is dat ik tijdens het lezen van deel twee niet merkte dat er nog een boek voor kwam. Dat is in dit deel weer zo: je kunt het prima als standalone lezen.
En als afsluiter: fijn dat Carol Blum een iets grotere rol kreeg. Ik vind haar toch leuker dan Atlee Pine, eigenlijk!
