Waarschijnlijk zat ik nog op de basisschool toen ik voor het laatst naar een aflevering van Baantjer keek. De serie roept nostalgische gevoelens bij me op: ik denk dat een Baantjer-aflevering mijn eerste ervaring met misdaadverhalen geweest moet zijn. Ik weet het zelfs niet helemaal zeker meer: het kan ook CSI geweest zijn. Feit blijft dat deels door Baantjer die interesse aangewakkerd werd. Toch moest ik even slikken toen ik van Hebban De Cock en de moord op maat ontving om te recenseren. Deel tachtig inmiddels, en ik heb geen een van die boeken gelezen!
De laatste paar boeken, en dus ook deze, zijn door Peter Römer geschreven. Hij heeft daarmee de pen van Appie Baantjer overgenomen. Römer schreef ook al scenario’s voor de serie, waarin zijn vader de rol van De Cock speelde. De auteur schrijft niet alleen boeken over de speurneus, maar is ook voorzitter van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs en jurylid voor de Schaduwprijs.
De Cock en de moord op maat
Dit tachtigste boek kwam met een grote plattegrond met moordlocaties uit de Baantjer-boeken. Tof! Het Concertgebouw is de plek waar het meest recente boek zich afspeelt. De Cock staat net in de rij om kaartjes voor een voorstelling te kopen om het jubileum van zijn huwelijk te vieren, als hij door Vledder wordt gebeld dat een celliste dood is aangetroffen op het podium. Ze is gewurgd.
Het was een hip tentje waar baardige mannen over hun laptop gebogen zaten en jonge vrouwen met elkaar kwetterden terwijl ze met een half oog hun telefoon in de gaten hielden.
Ik vond dit boek lastig te beoordelen, laten we dat vooropstellen. Dat komt voornamelijk omdat je een Baantjer niet op dezelfde manier kunt beoordelen zoals je een internationale bestseller beoordeelt. De Cock met cee-oo-cee-kaa is toch voornamelijk sentiment. Dat zie je ook al aan de tachtig delen die de serie telt en de lengte van de boekjes. Ze lijken voornamelijk geschreven voor de verzamelaars. De Cock en Vledder worden niet echt uitgediept, want je hebt al negenenzeventig andere delen met geschiedenis. Voor de bijpersonages geldt dat vanzelfsprekend al helemaal. Dat maakt het wel lastig als je in zo’n tachtigste deel instapt.
Zoals een aflevering zou zijn
De Cock en de moord op maat is ook echt exact geschreven zoals ik een aflevering voor me zou zien, inclusief voice-overs: ‘Maar toen wist hij nog niet dat…’ Dat soort toevoegingen vind ik eerder storend dan iets toevoegen. Dat geldt ook voor de dubbele uitroeptekens en de vele bijwoorden, maar… dit is natuurlijk gewoon zoals de Baantjers zijn. Eerlijk is eerlijk: het is wel knap dat Römer het nostalgische van de serie exact op weet te roepen, ook in boekvorm. Je ziet alles al helemaal door de acteurs uitgesproken worden. Is het een superslimme thriller vol met spanning en plotwendingen? Dat niet, maar dat is ook absoluut niet wat je ervan moet verwachten.
Eindoordeel: 3 sterren
