Wat hebben Paaseiland en Middelburg met elkaar te maken? Ik had het niet geweten als ik niet De stenen goden van Jeroen Windmeijer was gaan lezen. En sindsdien lijk ik óveral moais (de mysterieuze beelden op Paaseiland) te zien: van een camping op de Veluwe tot een nieuwe Snapchatfilter. Waarom heeft De stenen goden mij zo in z’n greep?
Het verhaal van Paaseiland
Windmeijer is zeer sterk in een uitgebreid verhaal neerzetten over een plaats, mythe of verhaal uit de Bijbel. Zo ook in De stenen goden, waarin hij Paaseiland neerzet door de ogen van twee Middelburgse inwoners: antropologiestudent Anthoni Eskens, die op Paaseiland onderzoek doet, en museumconservator Monique Fierloos, die voorbereidingen treft voor een tentoonstelling over Middeleeuwse ontdekkingsreiziger Jacbo Roggeveen en Paaseiland. Aan de hand van hun verhalen wordt een beeld van Paaseiland geschetst: van de omgeving tot de historie. De ontdekkingsreiziger Roggeveen heeft destijds Paaseiland ontdekt voor de Westerse wereld, maar het eiland blijft vele mysteries behouden. Anthoni doet bijvoorbeeld ter plekke onderzoek naar de maois, en probeert vooral uit te zoeken waarom deze traditie zo plotseling is gestopt.
Whodunnit?
Ondanks dat De stenen goden een thriller is – is het ongeluk met de beeldhouwer wel een ongeluk, of was er opzet in het spel? – is niet de vraag wie het heeft gedaan wat je aan het lezen houdt. Windmeijer weet zo veel feiten over Paaseiland in het boek te verwerken dat het qua informatieverwerking bijna is alsof ik ook een non-fictie boek over het eiland heb gelezen. Dit zorgt ervoor dat ik geïnteresseerd word in het eiland, en ook zelf op zoek ga naar aanvullende informatie – meer dan eens zat ik tussen twee hoofdstukken in een deel van de Wikipedia-pagina te lezen, of een YouTube video over de beelden. Dit haalt wel de snelheid uit het lezen van het boek – maar is niet storend.
Opbouw
De hoofdstukken in De stenen goden zijn namelijk vrij kort en het perspectief wisselt iedere paar pagina’s tussen Monique en Anthoni. Deze verhalen gaan ook naadloos in elkaar over – de twee verhaallijnen eindigen vaak met cliffhangers en zijn meesterlijk in elkaar geborduurd. Hierdoor blijf je lezen – nog één hoofdstuk zijn er vaak drie of meer. De snelheid zit er goed in en ik vind de informatie versus het verhaal beter gedoseerd dan in De Genesissleutel.
Conclusie
De stenen goden is geen boek waar je voor gaat zitten om ‘even te lezen’. Het is meer een uitgebreide reis, waarbij de combinatie van de snelheid van het verhaal en de informatieve delen goed gedoseerd worden afgewisseld. Feit en fictie, fun en informatie gaan naadloos in elkaar over. Ik ben alleen maar nieuwsgieriger naar wat Windmeijer in zijn volgende boek(en) in petto heeft!
p.s. Nog geen plannen voor het Paasweekend? Ga dit boek halen en dompel je onder in de Paas(eiland)sferen!
Uitgeverij: HarperCollins
Dit boek heb ik ontvangen van de uitgeverij in ruil voor een review. Dit had geen invloed op mijn mening over het boek.
