Soms heb je van die boeken waarover je direct denkt: dit moet ik lezen. Dat had ik met De stille patiënt van Alex Michaelides. De flaptekst klinkt namelijk zó simpel, en tegelijk zó intrigerend, dat ik graag wilde weten waar dit debuut heen zou gaan.
Schilderes Alicia Berenson woont samen met haar man in Londen. Ze hebben het goed voor elkaar, tot Alicia haar man op een dag vijf keer in zijn gezicht schiet. Engeland is in rep en roer, want waarom heeft ze dit gedaan? Van Alicia krijgen ze de antwoorden niet: zij zwijgt in alle toonaarden. Zelfs als ze al jaren in een psychiatrische instelling zit, blijft ze volharden in haar zwijgen.
Klinkt interessant, toch? Door hoofdpersoon Theo Faber, psychotherapeut, worden we meegenomen in zijn missie Alicia weer te laten praten. Hij neemt een baan aan in de psychiatrische instelling en ontmoet Alicia, het mysterie dat hij probeert te ontrafelen.
De stille patiënt is echt van meet af aan een boek dat je niet meer weg kan leggen. Door de spanning komt dat niet echt, want alle hoofdpersonen zitten voornamelijk in die instelling, maar… deze thriller is gewoon zo verdomde intrigerend. Ieder antwoord roept weer een vraag op en je blijft lezen omdat je echt wilt weten of jouw theorie klopt.
Want ja: ik had al vrij snel een theorie. En ja, ik bleek in de goede richting te denken. En toch heb ik ontzettend genoten van dit boek. Dat de verrassing niet even groot was, maakte voor mij niet zoveel uit. Michaelides heeft het boek echt vernuftig in elkaar gezet en daardoor was het een feest om te lezen. En wat ik ook tof vind: er zit veel Griekse mythologie in, waarschijnlijk ook omdat Michaelides zelf is opgegroeid op Cyprus. Het geeft een extra gelaagdheid aan de thriller die heel goed past.
Ja, ik kijk uit naar zijn volgende boek!
