Inmiddels is het alweer ruim een jaar geleden dat ik naar het kantoor van Luitingh-Sijthoff ging voor een meet en greet met Samuel Bjørk. We zaten aan de tafel te praten met Frode (Samuel is een pseudoniem) toen een Amerikaanse vrouw gedag zei tegen de uitgever. Dat was Ruth Ware, hoorde ik nadat ze vertrokken was. Blijkbaar was in Nederland net haar debuut uitgekomen, In een donker, donker bos. Toen ik een half jaar later in een donker, donker park rondliep, maakte ik een foto en stuurde ik die via Twitter naar haar toe. Blijkbaar was de titel toch blijven hangen, dus moest ik er maar aan beginnen.
Book covers in real life… https://t.co/BTYEZ17GFP
— Ruth Ware (@RuthWareWriter) November 21, 2016
In In een donker, donker bos maken we kennis met Nora (Eleonora). De jonge schrijfster probeert vooral naar de toekomst te kijken, want haar verleden doet haar alleen maar pijn. Ze heeft daarom ook bijna geen contact meer met haar vrienden van de middelbare school, behalve met Nina. Ze is dan ook verbaasd dat ze voor het meerdaagse vrijgezellenfeest van haar oude beste vriendin Clare wordt gevraagd. Eigenlijk wil ze niet gaan, maar door Nina én haar nieuwsgierigheid besluit ze toch naar het huisje midden in het bos af te reizen. Maar: het boek is een thriller en de groep vrouwen (en één man) zitten afgezonderd in een donker, donker bos. Je kunt dus wel raden dat er op een gegeven moment rare dingen gebeuren. Maar wie zit erachter, en waarom?
Het was alsof een Teletubbie me in het gezicht had gespuugd.
In een donker, donker bos is geschreven in de ik-persoon, vanuit Nora. De keuze van Ruth Ware hierin is verstandig, want het verhaal móet bijna wel op die manier verteld worden. Tegelijk is het lastig aan de ik-vorm dat je dichter op het personage zit en dus graag meegevoerd wilt worden in haar motivaties en gedachten. Nora is… wisselend. Ik vind haar percepties af en toe heel grappig. Ik vergelijk mensen nooit met Teletubbies, maar hé, ik zag wel direct voor me hoe Tinkie Winkie haar spuugde. En toch… Ik kon niet helemaal mee met Nora, vooral aan het einde van het boek niet. Ik geloofde haar drijfveren niet zo en dat is best tricky als je een boek vanuit de ik-persoon leest.
Nina maakte haar zin niet af, maar haar gedachten stonden in blokletters op haar voorhoofd.
Murder, she wrote
De rest van de personages zijn behoorlijk vreemd, wat natuurlijk goed is voor het verhaal. Iedereen zo zijn ‘randjes’. Zo is er een homoseksuele cocaïnesnuiver en een vrouw die niet helemaal honderd lijkt. Ruth Ware weet heel goed hoe ze die kleurrijke personages in moet zetten om de nodige spanningen te creëren. Goede zet, want de eerste helft van de thriller is niet echt een thriller, en dan is het wel goed dat er gewerkt wordt aan de onderlinge relaties. Wél zorgt Ware ervoor dat er allerlei balletjes op worden gegooid en er vragen gesteld worden waar we lang geen antwoord op krijgen. Zo wordt er op een gegeven moment ‘moordenaar’ geschreven, maar door wie, en waarom?
Ik moet ook zeggen dat mijn verwachtingen hooggespannen waren. Eigenlijk moet een boek dan steengoed zijn, en anders valt hij bijna altijd tegen. Voor mij viel de thriller wel wat tegen. Niet per se door de inhoud, want het boek is goed geschreven en Ware wist me nieuwsgierig te houden. Maar ik was niet overtuigd over het einde, vooral door Nora zelf.
Naast oprecht medelijden had ik een bepaalde vreugde in haar ogen gezien, van het soort dat je soms ziet als tieners worden geïnterviewd over de tragische dood van een vriend of vriendin. Het verdriet is er, en dat is oprecht, maar eronder gaat een gevoel van opwinding schuil over de dramatiek van de situatie, dat het echt is gebeurd.
Ware heeft wel een aantal scherpe stukken tekst. Dit was een van de citaten die me opviel, want dit is zó waar. Als je goed oplet, dan zie je die schittering in de ogen en het minieme trekken van de mondhoeken inderdaad.
Eindoordeel: 3 sterren
