Ik lees zo’n vijftig boeken per jaar. Ik lees best vlug en wil boeken altijd snel uithebben, maar één keer per jaar gebeurt er iets magisch waardoor ik het boek zo traag mogelijk wil lezen. Zodat ik er langer van kan genieten en zodat het boek niet uitgelezen raakt. Dat had ik met Het boek der rusteloosheid van de Portugese dichter en schrijver Fernando Pessoa.
Ieder dag schrijft Pessoa een kort stukje op. Daarin beschrijft hij vooral zijn innerlijke leven en ik verdenk hem ervan net zo’n introvert te zijn als ik. Stiekem betitelde ik dit boek: ‘Het boek der introverten’. Pessoa schrijft geen scènes of gebeurtenissen, maar voornamelijk werkt hij zijn gedachten uit. Hij schrijft:
I’ve always believed it is better to think than to live.
The book of disquiet – Fernando Pessoa
Hij weet zijn gedachten, angsten, dromen en theorieen prachtig te formuleren. En ookal is het boek honderd jaar oud, het is nog steeds herkenbaar wat hij schrijft. Hij omschrijft over pijn, over hoe het is om te werken, om het is om te reizen, om traag te leven en hoe het is om te schrijven.
Yes, to write is to lose myself, but everyone gets lost, because everything in life is loss.
The book of disquiet – Fernando Pessoa
Er lijkt weing rode draad in het boek te zitten, behalve de seizoenen, en dat geeft niet. Er hoeft geen plot te zijn. Iedere zin is prachtig. En ieder stukje dat je leest geeft een in inkijkje in het hoofd van Pessoa.
I hurt in every inch of my lived life.
The book of disquiet – Fernando Pessoa
Hij werkte twintig jaar aan dit boek. En ik hoop het minimaal zovaak te gaan herlezen. Ik schrijf deze recensie nu en moet nog tien pagina’s lezen, maar ik wil niet. Ik wil niet dat het uit is.
