RecensiesThrillers

Het laatste dat ze deed – Gregg Olsen

Samantha1213 views

Uitgeverij Karakter stuurde ons een mail of we interesse hadden het nieuwe boek van Gregg Olsen te recenseren. Uhm, ja! Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik Olsen nog niet kende, maar volgens mij is deze Amerikaanse auteur ook nog niet eerder in Nederland gepubliceerd, en dat terwijl hij toch al een stuk of twintig boeken heeft geschreven. Waaronder true crime-boeken.

Goed, het boek. Het laatste dat ze deed is volgens de uitgeverij voor de lezers van Gone Girl van Gillian Flynn en Het meisje in de trein van Paula Hawkins. Beide verhalen ken ik: het eerste heb ik gelezen, het tweede heb ik in de bioscoop gezien. De verbanden tussen de twee zijn duidelijk – namelijk het psychologische aspect – dus ik was benieuwd hoe dit zich zou doorvertalen naar het boek van Gregg Olsen.

Waar gaat het dan over? Eigenlijk draait heel de thriller om de vermissing van de peuter Charlie. Als zijn moeder Carole aan het bellen is en ze Charlie alleen in hun enorme tuin laat spelen, verdwijnt hij. Ze is radeloos: heeft zij de schuld omdat ze niet goed oplette? Is hij in de rivier gevallen? Heeft iemand hem meegenomen voor losgeld omdat ze een rijk gezin zijn? Haar man David gaat op zijn eigen manier met de verdwijning om: hij dompelt zich vooral onder in zijn werk, wat hij eigenlijk altijd doet. En hun buren Liz en Owen, de beste vrienden van het stel, moeten ook een manier vinden om met de situatie om te gaan. Dan hebben we nog de overbuurman, een oudere man die Liz’ leven ooit redde: hij was in de tuin aan het werk, maar heeft hij ook iets gezien?

Verdwijning… verdwijning?

Laat ik allereerst zeggen: de vergelijking met Gillian Flynn en Paula Hawkins vind ik niet helemaal terecht. Niet door de schrijfstijl of iets dergelijks, maar puur door het type verhaal. Al moet ik er ook bij zeggen: Hawkins heeft er een handje van onsympathieke personages te schrijven en daar kan Gregg Olsen ook wat van. De twee mannen (Owen en David) zijn allebei werkverslaafde geldwolven die eigenlijk helemaal niet echt van hun vrouw houden. De twee vrouwen (Liz en Carole) zijn allebei best labiel en gebruiken allerlei pillen en alcohol om hun emoties onder bedwang te houden. Aan de ene kant maken die gebreken het verhaal interessant, want perfecte personages zijn niet boeiend. Aan de andere kant vond ik de personages qua karakter wel erg op elkaar lijken. Dan heb je nog de twee rechercheurs, die steeds theorieën samen bleven vatten maar er zelden echt naar leken te handelen.

Het verhaal zelf las lekker weg dankzij de vlotte schrijfstijl van Olsen. Ik vond echter dat dit boek meer romantrekjes had dan kenmerken van een thriller: het ging voornamelijk over de relaties tussen twee gezinnen en het omgaan met schuldgevoelens. Echte spanning ontbreekt. Er zijn weinig momenten waarop je echt verder wilt lezen omdat je NU moet weten wat er is gebeurd. Dat komt mede doordat we van bijna ieder personage de gedachten horen door het alwetende vertelperspectief, zodat er weinig aan de verbeelding overblijft. Toch heb ik plezier gehad tijdens het lezen. Zoals ik al zei leest het boek lekker weg en zorgt het echt voor een aantal uren ontspanning.

Debuteerde op 5 juni 2018 bij Meulenhoff Boekerij met 'De witte kamer', dat de Gouden Strop won. Schreef ook de thrillers 'Zij die zwijgt' en 'De dwalenden'. Leest zelf van alles, van (historische) romans tot speculatieve fictie en van fantasy tot sciencefiction.

Laat een reactie achter