RecensiesRomans

Het meisje in de brief – Emily Gunnis

Samantha1635 views
Het meisje in de brief - Emily Gunnis

Het is een idioot idee dat je geen eigen zeggenschap hebt over je eigen lichaam, ook al leven we nog steeds in tijden waarin mannen van middelbare leeftijd in sommige delen van de wereld willen bepalen hoe vrouwen met een zwangerschap omgaan. Vroeger ging dat er erger aan toe, natuurlijk, en Emily Gunnis vond hier het onderwerp voor haar debuutroman Het meisje in de brief in.

In een notendop: in de jaren ’50 bestonden er tehuizen voor ongehuwde, zwangere vrouwen. Deze tehuizen werden met ijzeren vuist gerund door nonnen. Journaliste Samantha ontvangt brieven van haar oma en gaat op jacht naar, jawel, het meisje dat deze brieven schreef. Natuurlijk gaat ze op onderzoek uit om te achterhalen wat er al die jaren geleden is gebeurd, waardoor deze roman soms zelfs als een thriller voelt. De spanning is in ieder geval voelbaar, ook door de situaties waarin Sam zichzelf brengt.

Nonnen

En niet alleen Samantha’s speurtocht naar de waarheid van St. Margaret’s, waar de zwangere meisjes heengebracht werden, ook de hoofdstukken in het verleden brengen een bepaalde spanning met zich mee. De nonnen zijn zo afschuwelijk dat je ze een beetje begint te haten, en dat zonder dat het geheel onrealistisch overkomt, wat een knap staaltje schrijfwerk van Gunnis is. De schrijnendheid, de verontwaardiging en het nagelbijten volgen elkaar in rap tempo op. Als lezer word je ook flink uitgenodigd mee te denken over hoe de puzzel in elkaar zit, waardoor je de bladzijdes om blijft slaan.

Is het een perfect boek? Nee, dat niet, maar dat is ook niet nodig bij een debuut. Waar ik me persoonlijk bijvoorbeeld aan stoorde, was dat de brieven elkaar ‘netjes’ volgden. Samantha’s oma kwam steeds toch met een nieuwe brief op de proppen, en toevallig was het chronologisch gezien de volgende brief. Voor de plot was dit nodig, maar het was tegelijk een punt van lichte ergernis. Daarnaast brachten Sam en Fred zichzelf steeds in benarde situaties doordat ze niet doorhadden dat ze in een eeuw leven waarin ze gewoon foto’s kunnen maken met hun mobieltjes in plaats van te blijven om hele dossiers te lezen. Natuurlijk, voor de spanningsboog een goede zet, maar wederom bracht het tegelijk een punt van ergernis.

Echte tehuizen

Wat vooral indruk op me maakte, is dat deze tehuizen echt bestaan hebben. St. Margaret’s is geheel fictief, volgens Gunnis, evenals het verhaal, maar ze heeft het tehuis op echte gebaseerd. Bizar, toch?

(Note over de foto: de brieven zijn van Puzzelpost! Ik heb ze hier gebruikt omdat ze goed bij het boek passen.)

Debuteerde op 5 juni 2018 bij Meulenhoff Boekerij met 'De witte kamer', dat de Gouden Strop won. Schreef ook de thrillers 'Zij die zwijgt' en 'De dwalenden'. Leest zelf van alles, van (historische) romans tot speculatieve fictie en van fantasy tot sciencefiction.

Laat een reactie achter