Hoe meet je de wereld? Alexander von Humboldt en Carl Friedrich Gauss doen dat beiden op hun eigen manier. Wij mochten het boek van Uitgeverij Rainbow recenseren.
De typisch Duitse Alexander von Humboldt reist de wereld af om die in kaart te brengen. Dat doet hij met zijn reisgenoot Bonpland. Hij begint bij Salzburg, waar hij het duurste arsenaal van meetinstrumenten aanschaft.
Hij mat elke Salzburgse heuvel, stelde dagelijks de luchtdruk vast, hij cartografeerde het magnetische veld, onderzocht lucht, water, aarde en de kleur van de hemel. […] Een heuvel waarvan je niet wist hoe hoog hij was , vormde een bedreiging voor het verstand en maakte hem onrustig.
Toen hij zijn hand over haar borst naar de buik en daarna, hij besloot het te wagen, hoewel hij het gevoel had dat hij zich ervoor moest verontschuldigen, verder omlaag liet dwalen, dook de maanschijf bleek en beslagen tussen de gordijnen op, en hij schaamde zich dat hem uitgerekend op dat moment te binnen schoot hoe je meetfouten in de planeetbanen bij benadering kom corrigeren
Hij mist ook de geboorte van zijn zoon omdat hij met zijn hoofd in de sterren zat.
Het gehele boek stuurt af op hun ontmoeting. Kehlmann heeft zich goed verdiept in het leven van de twee, waardoor je je gaat afvragen waar de grens tussen fictie en non-fictie ligt. Dat moet, ook voor de schrijver, een mooi speelveld zijn. Het is grappig om te lezen hoe Gauss zijn huwelijksnacht verzaakt. Hij gedraagt zich continu erg lomp tegenover anderen. Dat maakt het lastig meeleven als lezer, maar gelukkig is Humboldt een stuk sympathieker. Hij houdt van reizen en is oprecht. Dit is een mooi contrast.
De ontmoeting tussen de twee slimme koppen heeft echt plaatsgevonden. In de roman gaat die niet van een leien dakje, het dialoog schuurt heerlijk, wat ook logisch is, gezien hun botsende karakters.
