Mijn favoriete Instagramdichter, Rupi Kaur, heeft een nieuwe bundel uitgebracht: Home body – thuis in mezelf. Van Uitgeverij Orlando mochten wij deze bundel lezen in het Nederlands.
Met de twee bundels hiervoor is Kaur al uitgegroeid tot een cultheld met eigen merchandise (zie bijvoorbeeld haar shop). Toen ze op haar 21ste zelf haar debuut ‘Milk and Honey’ publiceerde, werd dat een enorm succes.
Al eerder schreef ze over het seksuele geweld dat ze heeft meegemaakt. Hoe ze dat doet is zeer bewonderenswaardig. In deze bundel durft ze weer een stapje verder te gaan, met benoemen wat te weinig benoemd wordt. Zo schrijft ze onder meer over ongewenste orgasmes tijdens het misbruik dat haar als kind is aangedaan.
Een ander vast thema van Kaur dat me raakt is haar achtergrond en familiegeschiedenis. Ze verhuisde op haar vierde van India naar Canada. Dit keer heeft ze een prachtig, bijna kort verhaal, gemaakt over haar vader als vrachtwagenchaffeur in Canada en hoe verschrikkelijk hij behandeld werd. Het is een gedicht dat opvalt, omdat het meerdere bladzijdes beslaat, terwijl Rupi’s gedichten vaak kort zijn en uit enkele zinnen bestaan.
Deze bundel kreeg ook 1-sterrecensies. En ik snap het, literair gezien. Er staan heel wat clichés in, meer dan ik herinner van vorige bundels, maar daar kun je prima doorheen kijken. Kaurs kracht zit in haar thema’s en hoeveel mensen ze kan bereiken.
Rupi Kaur bewijst opnieuw dat poëzie niet moeilijk hoeft te zijn, om mooi te zijn. Maar eigenlijk heeft ze allang niets meer te bewijzen.
