RecensiesThrillers

Later als ik dood ben – Ilse Ruijters

Samantha2070 views

In maart ging ik samen met Lucia en Iris naar het pre-boekenweekfeestje van Bol.com.
In ons hand een champagne, om ons heen een oesterman en een vrouw met appels. Verboden vruchten was immers het thema. We luisterden naar interviews die Janneke Siebelink met verschillende auteurs had. Vanaf halverwege de sessies werd ik afgeleid. Naast mij was een lege stoel die ik als tafel gebruikte, net als de vrouw die aan de andere kant van die stoel zat. Ik fronste. Kende ik haar niet ergens van? Fluisterend vroeg ik aan Lucia en Iris of zij haar herkenden. ‘Hanna Bervoets?’ vroeg Lucia. Maar nee, wist ik, dat was haar niet. En toen schoot het me te binnen: Ilse Ruijters.

Ik wist het nog niet helemaal zeker. Verder waren er alleen maar romanschrijvers, dus hoe groot zou de kans zijn dat een thrillerauteur precies naast mij zou gaan zitten – waarschijnlijk een van de weinigen in de ruimte die vooral van thrillers houdt? Ik kon de spanning niet meer aan (ha!) en boog me naar haar toe: ‘Goh, rare vraag misschien, maar ben jij Ilse Ruijters?’ En jep, ze was het, in levende lijven. Ik moest toegeven dat ik nog nooit een boek van haar heb gelezen, maar Later als ik dood ben al wel in mijn bezit had. Mooie titels verzint ze, vinden jullie niet? Haar debuut heet De onderkant van sneeuw, ook al zo mooi. In ieder geval: ik beloofde haar het boek te lezen en ze dacht ook even mee over de titel voor de thriller die ik zelf aan het schrijven was.

© Copyright 2017 - bol.com | Boekenweekevent 2017
© Copyright 2017 – bol.com | Boekenweekevent 2017

Stijl vol contrasten

Ik ben twee keer ik. (…) Ik zie alles. Ik zie niets.

Wat me al snel opviel aan Ilses boek, is dat zij een stijl heeft vol tegenstellingen en contrasten. En dat is positief bedoeld. Ik vind het heerlijk om door die uitersten na te moeten denken over wat er eigenlijk staat. Zelfs als je Ilses proloog leest, merk je al dat ze daar allerlei trucjes in heeft. Ik hou helemaal niet van té gestileerde boeken, maar dit vind ik dus heerlijk. Kijk eens hoe mooi onderstaande citaten zijn! Zulke korte zinnen, maar (in de context) zo veelzeggend.

Ondanks de kou was hij bezweet. Alle spanningen waren vervangen door energie. Hij was leeg, de wereld kreeg weer ruimte.

Geestesziek

Ilse schrijft over een vrouw, Elin, die op zoek is naar haar identiteit. Scherper gezegd: naar haar vader. Ze gaat hiervoor aan de slag bij een tbs-kliniek, in de hoop dat ze erachter kan komen wie hij was en op welke manier zij hierdoor gevormd is. Dit geeft Ilse de kans om interessante types neer te zetten. In een tbs-kliniek kun je creatief zijn met de personages en hier maakt ze dankbaar gebruik van. Ik vond de tbs’ers filmisch neergezet. Kennen jullie Prison Break? Een van de personages in Later als ik dood ben had iets weg van T-Bag: ook een pedofiel en vrij manipulatief, wat ik interessant vond.

Je zegt niet tegen een gek: ‘Je bent gek.’ En een gek denkt niet zelf: ik ben gek. Gek ben je alleen in de ogen van een ander en dan nog stiekem ook.

Ik moet hier direct bij zeggen dat de personages wat mij betreft ook een van de valkuilen in Ilses boek zijn. Jawel, de tbs’ers zijn goed neergezet. Maar ik vond dat er net iets te veel ‘normale’ (niet-opgenomen) mensen waren die een of ander geschift trekje hadden. Dat kan expres gedaan zijn om het psychologische te versterken. Ik vond het zelf net iets te veel van het goede, vooral omdat de plot daardoor samen leek te hangen door toevalligheden. Ik kon om die reden niet helemaal meegaan in de laatste hoofdstukken.

Leren van een boek

Als ik iets leer van een boek, dan is dat voor mij geslaagd. Ik vind het heerlijk om aan het denken gezet te worden of dusdanig geïntrigeerd door iets te zijn dat ik naar Google ga om dingen op te zoeken. Ilse bereikte dit door een hoofdstuk over een Nederlandse dichter. Ik heb Nederlands gestudeerd en kende de dichter in kwestie. Dat diegene van alles op zijn kerfstok had, wist ik dan weer niet. Ik dacht eerst dat Ilse puur toevallig dezelfde naam had gekozen, maar toen Elin aangaf dat er in colleges nooit verteld wordt over zijn geschiedenis, ben ik toch gaan zoeken. Ik hou echt van dat soort momenten. Overigens vond ik het niet nodig om hem een eigen hoofdstuk te geven omdat dit alleen maar afleidend werkte, maar toch. Mooi gedaan.

Wel weet ik dat ik zeker haar volgende boeken ook ga lezen. Haar schrijfstijl spreekt me erg aan en dat heb ik niet snel.

Eindoordeel: 4 sterren

Debuteerde op 5 juni 2018 bij Meulenhoff Boekerij met 'De witte kamer', dat de Gouden Strop won. Schreef ook de thrillers 'Zij die zwijgt' en 'De dwalenden'. Leest zelf van alles, van (historische) romans tot speculatieve fictie en van fantasy tot sciencefiction.

Laat een reactie achter