Autobiografische verhalen verkopen goed, maar Levenshaast van Ingeborg van Beek werd bijzonder goed ontvangen en alle inkomsten gaan naar Stichting STOPhersentumoren. Haar verhaal gaat over gediagnosticeerd worden van een hersentumor, behandeld worden, en doorgaan met haar leven als werkende moeder.
Het is onmogelijk om door te gaan, zoals ik vroeger was, dus moet ik verder zoals ik nooit eerder heb gedaan.
Het boek gaat niet alleen over hoe het is om een hersentumor te hebben, maar ook over het idee van ‘Levenshaast’. Levenshaast had Ingeborg namelijk al voor de tumor, maar de tikkende tijdbom in haar hoofd doet er nog een schepje bovenop. ‘Levenshaast’ is de kwaal van deze tijd; altijd maar meer willen, meer doen, meer borrels en feestjes, meer mensen ontmoeten en Ingeborg omschrijft dat erg goed.
De onrust ’tem’ ik normaal gesproken door hard te rennen. Keihard te werken, mijn agenda overvol te plannen.
Wat ik jammer vond aan het verhaal was dat sommige dingen snel achter elkaar gebeurde en dat ik Ingeborgs gedachtes en emoties niet altijd kon volgen. Ik vroeg me af hoe ze zich voelde bij haar man, waarom ze de dingen deed die ze deed. Continu vroeg ik me af: maar wáarom doe je dit? Wat voel je? Misschien is dat ook wel de valkuil van een autobiografische roman: hoe kun je opschrijven waarom je iets doet, als je het zelf niet weet?
Als lezer had ik gewild dat Ingeborg me iets meer mee had genomen in haar emoties. Toch was dit een mooi verhaal over doorzetten, positief blijven, maar toch ook omgaan met verdriet. En over het concept ‘levenshaast’, mag ze wat mij betreft nog wel doorschrijven!
Eindoordeel: 3 sterren.
