Stel je voor: je woont in Californië en groeit op met verhalen over Charles Manson en zijn ‘meisjes’ die tientallen jaren geleden door de Amerikaanse staat heen trokken. Ze lieten niet alleen een pad van verwoesting en dood achter, maar ook veel verhalen en fluisteringen: wat is er die noodlottige dag precies gebeurd? Emma Cline verging het precies zo. Gooi daar nog wat schrijfambities tegenaan en je hebt alle ingrediënten voor je debuutroman.
Ik ben maar ietsjes jonger dan Emma Cline, heb schrijfambities en vind Charles Manson een intrigerend (en geschift) persoon. Toen een collega me aanraadde haar boek te lezen omdat ze voornamelijk schrijft over de psychologie achter het verhaal (waarom sluiten de meisjes zich aan bij zo’n type als hij?), besloot ik de roman toch maar op te pakken. Ik ben namelijk niet zo van de gekunstelde schrijfstijlen en ik wist al dat anderen over de vele beeldspraak waren gevallen.
‘Je bent er,’ zei hij. Alsof hij op me had gewacht. Alsof ik te laat was.
White little rich girl
Goed, De meisjes dus. De ik-persoon in dit boek is Evie Boyd, de dochter van rijke, gescheiden ouders. Evie verblijft in het huis van een vriend en blikt terug op haar veertienjarige ik, toen ze zoekende was. Want in 1969 was de verveling groot en de verleidingen lagen op de loer. Evie was het zat om in haar saaie leven te blijven, in het keurslijf, terwijl ze juist zo geïntrigeerd was door de vrijgevochten meisjes die ze weleens zag. Meisjes die deden waar ze zin in hadden en zich niet lieten leiden door sociale conventies. Vooral Suzanne, de ‘leidster’ van de groep meisjes, vindt ze direct interessant. En als ze dan plotseling een kans krijgt om mee te gaan met de groep, grijpt ze die direct aan – met alle gevolgen van dien.
Emma Cline wilde zich richten op de psychologie van de meisjes. Wat zijn hun beweegredenen? Waarom doen ze wat ze doen? Wat dat betreft heeft ze de nagel op de kop geslagen: de reis van Evie is geloofwaardig. Zelfs als ze Russell (duidelijk gemodelleerd naar Manson) ontmoet en bepaalde stappen met hem zet, ga je hierin mee. Sterker nog: je verwacht eigenlijk alles al. Dat betekent niet dat het verhaal voorspelbaar is, maar dat de gedachten van Evie blijkbaar goed neer zijn gezet. Haar band met Suzanne is nog sterker. Suzanne is een meisje waar Evie tegenop kijkt, aan wie ze bijna verslaafd is. Wat dat betreft een plus voor Cline. Of je echt met Evie meevoelt is een ander ding. Ze komt vooral over als verveelde, white little rich girl, zoals ze in films weleens genoemd worden.
Je wilde dingen en daar kon je niets aan doen, je zat gevangen in je eigen leven, je werd altijd met jezelf wakker, en hoe kon je nou tegen jezelf zeggen dat het niet deugde wat je wilde.
Hart van bloed
Wat ik nog het jammerst vond, was dat Evie uit de climax van het verhaal werd getrokken. Dit is eigenlijk ook al vrij snel duidelijk doordat we ook de oudere Evie kennen. Cline kan nog zo beweren dat het verhaal niet een op een is gebaseerd op Charles Manson, maar ze volgt de lijntjes wel vrij nauwgezet. Dat is natuurlijk niet erg. De meisjes is een roman en wat mij betreft was die sterker als Evie wél onderdeel was geweest van de climax. Op dit moment is alles vrij ‘van horen zeggen’, waarbij ze aannames kan geven want ‘ik ging met de groep om’.
Eindoordeel: 3 sterren
