Hoe zorg je ervoor dat je een jaar lang kan slapen? Dat is de vraag waar het hoofdpersonage uit dit boek een antwoord op zoekt. Het verhaal zit vol verrassingen, die zowel pijnlijk als droogkomisch zijn.
Door de schilderijachtige cover van het boek dacht ik dat het zich ergens in 1900 afspeelt, maar dat is niet zo. Het verhaal is redelijk van nu en speelt zich af in 2001. Het hoofdpersonage, dat geen naam krijgt, probeert zolang mogelijk te slapen. Ze bouwt dit op. De manier waarop ze dat doet is hilarisch, omdat het zo absurd is.
De gesprekken met haar bizarre therapeute, die de grootste bullshit verkondigd, werken een lach gauw in de hand. Ook lijkt de therapeute niets te onthouden van vorige sessies en zegt ze de pijnlijkste dingen, waar ons hoofdpersonage dan weer geraffineerd op in weet te springen en haar zo weet te bespelen dat ze pillen krijgt.
Ook is er nog de hartsvriendin Reva, die ons hoofdpersoon eigenlijk hartstikke vervelend vindt. Het is dat Reva zich opdringt, anders had het hoofdpersonage nooit de moeite genomen om terug te praten. Reva ziet dat het hoofdpersonage steeds dunner wordt doordat ze weinig eet, maar in plaats van dat ze medeleven toont, is ze er jaloers op.
Tussen het slapen door kijkt het ik-personage tv. Ze kijkt een hoop films en heeft een grote passie voor Whoopi Goldberg.
Whoopi Goldberg was mijn grootste heldin. Ik staarde urenlang naar haar op het schermen stelde me dan haar vagina voor. Stevig, eerlijk, magenta.
Mijn jaar van rust en kalmte
Ik heb genoten van dit boek. Soms dacht ik over de acties van personages: ‘dit kan écht niet!’ omdat ze zo absurd waren en dat heeft weer een komisch effect. Ondanks dat dit ik-personage erg rijk en knap is en ikzelf weinig overeenkomsten met haar voelde als lezer, kon ik me heel goed in haar wens verplaatsten om gewoon te slapen.
