Mijn leven met Charles Manson – Dianne Lake
De Amerikaanse sekteleider Charles Manson vind ik fascinerend. Ik zou liegen als ik zeg dat ik geen idee heb waarom. De reden zit hem namelijk vooral in het psychologische effect: wat heeft hij dat zoveel vrouwen hem zo blind zijn gevolgd? Dat ze zelfs voor hem zijn gaan moorden? Daarom aarzelde ik ook niet lang toen HarperCollins Holland een recensie-exemplaar van Mijn leven met Charles Manson beschikbaar stelde. Dit boek is geschreven door Dianne Lake, het jongste meisje van de ‘Family’ en degene die uiteindelijk tegen hem getuigde.
Laat ik voorop stellen: dit soort vertellingen zijn lastig te beoordelen. Want waar oordeel je eigenlijk op? Stijl? Verhaal? Dat tweede kan eigenlijk niet zo goed, want het is zoals het is. Je kunt niet iemands leven ‘ongeloofwaardig’ vinden, bijvoorbeeld. Oordelen vellen zijn ook lastig, want dit speelde zich tientallen jaren geleden af en ze was veertien toen dit allemaal begon, en zestien toen het eindigde.
Diannes leven en terugblikken
Dianne zal niet een van de eerste meisjes zijn aan wie je denkt als je over Charles Manson hoort. Ze kon daardoor ook vrijwel in anonimiteit een bestaan opbouwen na haar getuigenis, natuurlijk ook omdat ze van naam veranderde. Sterker nog: haar kinderen wisten tot ze volwassen waren niet eens dat Dianne ooit in een sekte zat. Waarom ik dit vertel? Ik denk dat Dianne haar verhaal heeft verteld nadat ze genoeg tijd heeft gehad echt te ‘bezinnen’. Ze doet het duidelijk niet uit een hunkering naar roem. En dat is relevant. Dat maakt het boek zoveel meer authentieker en zoveel minder sensatie.
Want één ding is eigenlijk meteen duidelijk: Dianne heeft veel meegemaakt in haar leven en dat begon al lang voordat ze Manson leerde kennen. Ze was een kind dat te maken kreeg met seksueel misbruik van een familielid en door haar ouders aan de drugs geholpen werd. De stap naar een charismatische man die haar veilig laat voelen is daardoor niet ondenkbaar. En ook haar gevoel van seksuele vrijheid is makkelijk terug te leiden naar een bepaald punt. Ik vind dat ze deze stappen goed en duidelijk heeft omschrijven. Eerlijk: voor sommigen is ze misschien soms té duidelijk en grafisch. Ik ben een hoop gewend als fervent thrillerlezer, maar mijn maag draaide zich toch zo nu en dan om door het idee van een veertienjarig meisje dat in zulke seksuele situaties terecht kwam.
Drugs, drugs, drugs
Waar ik me af en toe wel een beetje aan stoorde (en hier komen we op het punt dat het lastig is iemands levensverhaal te beoordelen) is dat ze veel dubbel beschrijft en het soms moeilijk te bepalen is of háár waarheid ook wel echt de waarheid is. Natuurlijk: ze zal alles meegemaakt hebben zoals het is omschreven. Maar feit blijft dat ze nog heel jong was en ontzettend veel aan de drugs zat. Het is niet gek dat grote periodes dan een roes zijn en haar herinneringen wellicht zijn parten speelden. Ze bleef ook met haar vinger wijzen. Dat is terecht natuurlijk, want ze was ook een slachtoffer. Maar was het echt nodig ieder hoofdstuk te herhalen dat haar ouders haar in haar beleving niet echt misten? En dat ze er meer voor haar hadden moeten zijn? Dat weet ik na een paar keer zeggen wel.
In ieder geval: voor de mensen die niet snappen waarom ‘de meisjes’ van Manson in hemelsnaam zijn meisjes werden, is dit boek een absolute aanrader. Dianne geeft een uniek inkijkje in de psychologie en überhaupt de cultuur die er destijds onder de hippies en vrijdenkers hing.
