Ga mee naar Bolivia, waar de jonge Laura tijdens het backpacken stuit op een folder van een dierenopvang in de jungle. Ze besluit naar het opvangcentrum te gaan, waar ze diep in de jungle voor een poema gaat zorgen. De jungle en de dieren zorgen ervoor dat Laura anders naar zichzelf gaat kijken, en naar de wereld om zich heen.
De jungle
Tijdens het lezen van Mijn poemajaren voelde ik de jungle bijna om me heen. Ik wilde de muggen zelf van me afslaan en had het idee dat ik het gebrul van de poema´s en jaguars kon horen. Coleman beschrijft het opvangcentrum zo levensecht dat je het idee hebt dat je erbij bent. Ook zitten er in het boek foto´s van de dieren die je leert kennen, waardoor je een nog beter beeld kan krijgen van de opvang. En van de dieren, die ook al zo levensecht worden beschreven. Van Panchita de pekari, die regelmatig de bh’s van de vrijwilligers steelt, tot de apen in de slaapzaal, tot de poema waarvoor Laura mag zorgen: Wayra.
Vriendschap tussen mens en dier
De poema Wayra is al jong wees geworden en kan niet meer in het wild overleven. Ze is schrikachtig en overal bang voor. Wanneer Laura aankomt in de jungle, is ze ook overal bang voor. Ze is bang voor Wayra en voor de spinnen op het toilet, maar ze is ook heel erg bezig met wat ze nou eigenlijk wil in het leven. Ze zat in Londen helemaal vast in de ratrace, en door haar tijd in Bolivia leert ze reflecteren op deze tijd en op wat ze nou eigenlijk wil. Zoals Mila, een van de andere vrijwilligers aangeeft, het is als een ui waarbij je de lagen afpelt. Tijdens het lezen van Mijn poemajaren lijkt er per pagina een laagje van de ui afgepeld te worden.
De ontwikkeling van Wayra en Laura gaat vrijwel parallel. Ze leren elkaar vertrouwen, maar leren ook steeds beter op zichzelf vertrouwen. Ondanks de ongemakken van de jungle is Laura hier écht gelukkig. Iedere dag gaat ze wandelen met Wayra en hun band wordt steeds sterker. Laura houdt van de poema, en kan haar niet loslaten. Ondanks ook de grote sprongen in de tijd, waarin Laura ook terug naar Engeland vertrekt, is Wayra nooit uit haar gedachten.
Ontbossing en klimaatverandering
Hoe de mens omgaat met de natuur is een belangrijk thema in Mijn poemajaren. Ontbossing zorgt ervoor dat het kamp en de dieren steeds minder ruimte hebben. En door de klimaatverandering zijn de bosbranden steeds heftiger: ook het kamp wordt regelmatig bedreigd. Waar ontbossing en klimaatverandering in het Amazonegebied een ver-van-je-bed-show kan voelen, weet Laura de urgentie heel goed over te brengen. Wanneer ze met de andere vrijwilligers een brandgang moet graven om ervoor te zorgen dat het kamp en de dieren niet verdwijnen in de vuurzee, klopt je hart in je keel.
Conclusie
Het tempo van Mijn poemajaren ligt laag: het is bijna meditatief om te lezen over de tijd in de jungle. Ondanks dat ook de ongemakken en gevaren van de jungle duidelijk worden geschetst, straalt de liefde voor de dieren, en in het specifiek voor Wayra, van de pagina’s af. Mijn poemajaren laat een indruk achter en blijft je bij. Echt een prachtig boek!
Wil je zelf ook in actie komen? Je kan Laura’s stichting steunen of zelf vrijwilligerswerk gaan doen in de jungle. Of zelfs als writer in residence aan de slag! Lees hier meer over de stichting en het opvangkamp.
Uitgeverij: Ambo|Anthos
Vertaler: Bep Fontijn
Dit boek heb ik ontvangen van de uitgeverij in ruil voor een review. Dit had geen invloed op mijn mening over het boek.
