Soms zie je boeken voorbijkomen waar je voornamelijk nieuwsgierig over bent door de auteur. Dat was bij Na 72 uur voor mij ook een beetje zo. De Britse Susie Steiner schreef namelijk ruim een decennium voor de kwaliteitskrant The Guardian, die ik volg op Facebook om op de hoogte te blijven over de laatste verwikkelingen rondom Brexit. (Eigenlijk zou ik dat allemaal moeten negeren, ik weet het.) En wat vooral interessant is, is dat Steiner worstelt met het verlies van haar zicht. Dat noem je pas volharding!
Goed, zoals je waarschijnlijk wel geraden hebt door de titel, gaat Na 72 uur over een vermissing. We volgen een rechercheur van het politiekorps in Cambridge, Manon Bradshaw. Ze datet aan de lopende band mannen omdat ze vindt dat ze als negenendertigjarige vrouw toch echt wel aan de man hoort te zijn. Tenminste: ik vond het gegeven van het internetdaten best grappig, maar af en toe leek het een beetje naar karikaturaal om te slaan. Van de gesprekken die ze met haar vriendin had gingen mijn haartjes rechtovereind staan en hetzelfde geldt voor de manier waarop Manon überhaupt met de mannen in haar leven omgaat. Aan de andere kant: sterke vrouwelijke rechercheurs hebben we genoeg, dus het is ook weleens leuk om over iemand te lezen die eigenlijk een beetje labiel is.
De vermissing van Edith Hind
Op het moment van schrijven van deze recensie, heb ik drie boeken achter elkaar gelezen met een vermiste studente of scholiere die van lezen houdt en tegelijk een vrij losbandig seksleven heeft. (De andere twee boeken zijn Keer niet terug van Clare Donoghue en De vrouw die terug moest van Lina Bengtsdotter.) Best grappig, dat toeval. Edith Hind is dus ook een van deze jonge vrouwen. Als haar vriend, met wie ze samenwoont, aan de bel trekt is Edith al zo’n vierentwintig uur vermist. Manon zet direct alles op alles om uit te vinden wat er aan de hand is: na 72 uur is de kans immers groot dat ze naar een lijk zoeken én de aandacht vanuit de pers is groot omdat Ediths vader voor de koninklijke familie werkt.
Wat ik verfrissend in deze thriller vond, is dat de verschillende perspectieven zo overduidelijk ook minder aardige dingen over elkaar denken. Tuurlijk, dat komt vaker voor, maar bijvoorbeeld Davy klaagt weleens over de rommeligheid en de muffe geur van Manon(s auto). En Manon klaagt op haar beurt regelmatig om de vriendin van Davy. En ja, Davy, hij was echt mijn favoriet. Hopelijk krijgt hij in deel twee een grotere rol. Vooral de combinatie tussen hem en Manon is fijn, want ze vullen elkaar uitstekend aan.
Niet écht een thriller
Echt spannend wordt dit boek nooit – ik zou de thriller ook eerder een spannende roman noemen. Het is overduidelijk wanneer Steiner een ‘red herring’ uitgooit. De reden om de bladzijdes om te blijven slaan zit ‘m dan ook eerder in nieuwsgierigheid dan in spanning. Ik vond dat niet zo erg, al vond ik het jammer dat Steiner af en toe wat rare stappen maakte in het onderzoek – de rechercheurs maakten af en toe echt bizarre aannames. En ook vond ik de wisselingen in hoofdstukken – en dus perspectieven – niet altijd even nodig. Een verhoor vanuit twee paar ogen zien is een keuze, maar voegde mij niet per se iets toe. De schrijfstijl is verder over het algemeen lekker vlot, al vind ik dat Steiner af en toe wat kunstmatig schrijft:
[blockquote]De minuten trillen als stervende wespen. Zelfs de seconden beven, geven het op als ze transformeren tot een vreemde, onnatuurlijke kalmte, alsof ze verstenen.[/blockquote]
