Soms kan een boek je enorm verrassen, en dat deed P.S. Kom naar Italië bij mij. Ik verwachtte een feelgood zomer romance, maar kreeg veel meer: een indringend verhaal over liefde verliezen en (her)ontdekken, en over het hebben van een partner met dementie. En ondanks deze andere verwachtingen werd ik zó in het verhaal gezogen.
Dementie
De Nieuw-Zeelandse Belle is gelukkig getrouwd met Ari wanneer hij wat vergeetachtiger wordt. Dit blijkt het begin te zijn van de ziekte van Alzheimer. De verhoudingen binnen de relatie verschuiven wanneer Belle steeds meer voor haar man moet zorgen. Het verhaal ontroert en ontredderd, je leert door de ogen van Belle wat dit voor impact kan hebben op de partner. Dit zorgt voor meteen een impactvol begin van het boek, waardoor ik meteen gegrepen was.
Naar Italië
In het heden is Belle’s partner Ari een aantal jaar geleden overleden. Belle worstelt met het rouwen en met zichzelf. Ze heeft zichzelf binnen verstopt – iets wat door de pandemie gemakkelijker werd – en haar sociale contacten zijn geminimaliseerd. Ze heeft wel veel online contact met Enrico: een Italiaanse man wiens vrouw ook dementie had. Ze leerden elkaar kennen op een lotgenotenforum, maar inmiddels is hun vriendschap gegroeid. Enrico nodigt haar uit om naar Italië te komen, waarna Belle op het vliegtuig stapt naar de witte stad Ostuni. Ze hoopt dat even uit haar eigen omgeving zijn, haar helpt met haar worstelingen.
Worstelingen
Maar wanneer ze in Italië aankomt, is het niet wat ze had verwacht. Enrico blijkt héél rijk te zijn, en omringd door een grote Italiaanse familie die samen in de palazzo Casa di Ginaro woont. Belle voelt zich niet thuis in de palazzo of in de familie. Pellegrino weet de Italiaanse familie inclusief haar eigenaardigheden en rollen van de familieleden scherp te schetsen, waardoor je het gevoel krijgt dat je met een échte familie meekijkt. Met de blik van Belle zie je verschillende tradities en de onderlinge verhoudingen tussen de familieleden – en kun je je erover verbazen.
Men lijkt te denken dat ze uit is op Enrico’s geld – iets wat zeker niet het geval is. Door op deze onbekende plek te zijn, kan Belle haar worstelingen niet meer negeren door zich op de klussen in huis te storten. Zo voelt ze zich eenzamer dan ooit.
Waarom is Belle eigenlijk naar Italië gekomen? Enrico en zij zijn slechts vrienden, tóch? Waarom heeft ze soms dan het gevoel dat het meer zou kunnen zijn? Belle’s worsteling met hernieuwde liefde vinden – onder het oog van een volledige familie vol vooroordelen – leest heerlijk weg.
Conclusie
P.S. Kom naar Italië is een ontroerend en hoopvol boek vol prachtige scènes over het vinden, houden en verliezen van de liefde. Maar ook over het herontdekken van jezelf na een periode van rouw. Een feelgood met veel diepgang, maar wat nergens te zwaar wordt, tegen de achtergrond van het zuiden van Italië.
Uitgeverij: De Fontein
Vertaler: Fanneke Cnossen
Dit boek heb ik ontvangen van de uitgeverij in ruil voor een review. Dit had geen invloed op mijn mening over het boek.
Meer Italiaanse romance? Lees ook De Jasmijnvilla van Elena Conrad of De Italiaanse dochter van Soraya Lane.
