RecensiesThrillers

Ragdoll – Daniel Cole

Samantha2701 views

Soms is het fijn een recensie te schrijven over een boek dat al een tijdje uit is, gewoon omdat jouw mening anders is dan andere. Dit is dus alvast een spoiler alert voor de recensie: wat mij betreft kon Ragdoll van Daniel Cole de hype niet naleven. Jammer, want voor veel andere mensen was dit een geweldige thriller, maar voor mij… meh. Ik zou graag het WhatsApp-gesprek met Iris willen kopiëren voor mijn mening, maar daar zitten helaas te veel spoilers in.

Voor degenen die nooit over dit boek hebben gehoord: het gaat over rechercheurs William Fawkes (vanwege zijn initialen ook wel Wolf genoemd) en Emily Baxter die op zoek zijn naar de Lappenpopmoordenaar. Deze seriemoordenaar heeft zijn naam te danken aan het feit dat hij lichaamsdelen van zijn slachtoffers aan elkaar rijgt zodat ze samen één groot mens (of pop) vormen. Klinkt tof, toch? Dat dacht ik ook. Ik hou wel van verhalen over seriemoordenaars.

Script

Ik las op Goodreads dat dit verhaal eigenlijk als script was bedoeld. Dat verbaasde me allerminst, want de clichés vliegen je op hoog tempo om de oren (tot een dubbeldekkerbus die op een rennende persoon afrijdt aan toe!). En wat ook een ‘red flag’ was, was de enorme hoeveelheid bijvoeglijk naamwoorden. Overal voegde Cole toe hoe iets werd gezegd of gedaan: van ‘Shit!’ lachte ze opgelucht (hoe werkt dat?) tot behulpzame stemmen, enthousiaste antwoorden en gefrustreerd geschreeuw. Er was zelfs een keer een Audi die ‘arrogant voordrong’. Dat is handig voor in een script omdat acteurs dan weten hoe ze iets moeten acteren, maar ik vond het irritant. Ik kan heus in de context wel zien of iemand behulpzaam of enthousiast is, thank you very much.

De personages zouden het geheel nog kunnen redden. Dat doen ze niet. Wolf en Baxter, de twee hoofdpersonages, zijn allebei onsympathiek. Ik vind dat eigenlijk altijd best leuk, want dat zorgt voor een extra dimensie, maar ze waren ook allebei ronduit onaardig, bijvoorbeeld tegenover de nieuweling Edmunds – het enige leuke personage in het boek en ook de enige met goede ideeën. Overigens werd hij later ook minder leuk, helaas. Je hebt ook nog Andrea, de ex van Wolf, die iedere keer zit te huilen omdat ze o zo zielig is, maar ondertussen wel steeds voor zichzelf kiest. Nee, het waren echt mijn personages niet, ook omdat ze soms vrij karikaturaal overkwamen en in mijn ogen domme beslissingen maakten.

Live reacties

Laat ik toch een paar live reacties die ik naar Iris stuurde met jullie delen.

Als jij je niet aan de regels houdt, doe ik dat ook niet.

(…) ‘Vlekkeloze spelling en interpunctie.’

Ik: ‘Hij heeft 1 komma en 1 punt goed getypt, bel de krant!’

‘Ook goed. Alsjeblieft, Sint-Andrew, assistent-kindermoordenaar.’

Ford had ook hem vergast op het verhaal over hoe hij de Crematiemoordenaar van de toornende maar rechtvaardige Wolf had gered, en sindsdien weigerde hij op iets anders te reageren dan zijn volledige titel.

En wie zegt nou serieus ‘een toornende Wolf’?

Ze was laat omdat ze door de wekker heen was geslapen en bijna twee minuten lang achter een rolstoel had vastgezeten.

(…) Toen de rolstoel achter een putdeksel bleef steken, zag ze kans om hem in te halen.

Elijah had hun gesprek om 11.35 ingepland.

Wie plant er nou een meeting in om 11.35? (Of mijn eigenlijke reactie was: ‘Wie the fuck doet dat?’)

Nou ja, helaas dus. Ik had dit boek graag goed gevonden, maar het was gewoon niet voor mij. Dat gebeurt soms. Veel andere mensen vinden het wél een goed boek, te oordelen aan de Goodreads-beoordelingen, dus het laat weer zien hoe subjectief een leeservaring eigenlijk is. En dat is niet erg. Ieder z’n ding, toch?