RecensiesRomans

Captains of the sands – Jorge Amado

Lucia856 views

Door deze Braziliaanse klassieker uit 1937 te lezen waan je je een straatkind van een stad in de staat Bahia.

Het verhaal gaat over een bende van straatkinderen die vooral leven van diefstal of oplichting. Hun bende heet ‘Captains of the sands’ en ze zijn met zo’n honderd kinderen. Naast dieven en oplichters blijven de sprekende personages toch vooral kinderen:

All of them were looking for affection, anything out of that life: the Professor in the books he read all night, cat in the bed of a prostitute who gave him money, Lollipop in the prayers that transfigured him,  Outrigger and Almiro with love on the sands of the waterfront.

Een scène die me is bijgebleven is die over een draaimolen. In die tijd was een draaimolen natuurlijk fantastisch (ook voor pubers) en de kinderen wilden niets liever dan een rondje meehobbelen op een paard.

And they forgot that they weren’t like all the other children, they forgot that they had no home, no father or mother, that they lived by stealing, like men, that they were feared in the city as thieves. […] They forgot everything and they were equal to all children, riding the mounts on rhe carrousel, spinning with the lights.

De hoofdstukken voelen soms als losse verhalen, wat ik prettig vond lezen. Daarnaast had ik het idee dat ik heel scherp moest lezen, want als ik over een zin heenlas, kon ik een heleboel missen.

Alle kinderen hebben hetzelfde startpunt, maar komen anders terecht. In een hoofdstuk wordt Legless in huis genomen waar hij werkelijk liefde ontvangt, maar hij laat het alsnog leefroven door de bende, ondanks dat er duidelijk een keuze is om het niet te doen. Hij kan niet anders, lijkt de schrijver te willen zeggen. Dat vond ik mooi gedaan, die glimp van hoop, maar toch dat terugvallen in oud, bekend gedrag.

Zoals in meer klassiekers (bijv. Liefde in tijden van Cholera) is verkrachting doodnormaal. In een hoofdstuk verkracht de leider van de bende, Pedro Bala, een meisje. Voorafgaand word je warmgemaakt door de auteur die het meisje alvast de schuld geeft: had ze hier maar niet moeten lopen, in die donkere straat. Ze verzet, zegt dat ze maagd is, en uiteindelijk manipuleert hij haar zo dat hij haar anaal verkracht. Dan blijft ze toch nog maagd en moeten we als lezer onze sympathie kunnen behouden voor de leider van de bende, want ja, hij heeft het zwaar. Hij verliest voor mij nogmaals zijn heldendom als hij later de hele bende oproept om een meisje te verkrachten dat op zoek is naar een plek om te overnachten met haar jonge broertje. Uiteindelijk gaat er in die scène een knop om en is ze ineens niet meer seksueel begeerlijk, en laten ze haar met rust, en ze ontpopt zich tot een soort moeder van de bende. De vrouwelijke personages komen er bakaaid af, Amado ziet (waarschijnlijk ook door de tijdsgeest) qua vrouwelijke personages niet meer dan vrouwen als huismoeder of slet. Het verschrikkelijkst daarvan is nog hoe de personages zwarte vrouwen behandelen. Zwarte vrouwen worden alleen gezien als seksueel object en door de Captains of the sands regelmatig ‘geforceerd’ tot seks, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Leest, schrijft en bewondert. Haar laatste roman is 'De geur van een moeder'. Haar debuutroman 'Niemand zoals hij' verscheen in 2020. Deze roman is genomineerd voor de Hebban Debuutprijs 2020. Ze publiceerde verder bij Extaze, De Revisor en De Optimist. Heeft een schrijverswebsite.

Laat een reactie achter