Cathy Glass – Mama, ik mis je
Schrijfster Cathy Glass is al vijfentwintig jaar pleegouder. Over de kinderen die ze in haar zorg heeft gehad, schrijft ze boeken. ‘Mama ik mis je’ gaat over Alice van vier jaar oud.
Cathy zit startklaar om Alice op te vangen, maar dan krijgt ze een telefoontje dat Alice ontvoerd is door haar eigen moeder. Een wanhoopspoging. Uiteindelijk komt Alice toch bij Cathy terecht, ’s avonds laat en met een hoop consternatie. Cathy krijgt geen dossier van Alice (en ze weet bijvoorbeeld niet of ze ergens allergisch voor is) en Alice heeft daarna tijdlang geen maatschappelijk werkster, waardoor haar zaak vertraging oploopt. Je krijgt al snel ontzag voor de ervaren Cathy die zoveel mogelijk stabiliteit probeert te brengen in het leven van Alice.
Door hoe Cathy het verhaal vertelt ga je erg meeleven met het vierjarige meisje. Ze mist haar moeder, maar ook haar opa en oma waar ze lange tijd heeft gehoord. Alice zegt soms hartverscheurende dingen zoals ‘wanneer mag ik haar mama zien?’ en het is aan Cathy om daar goed op te reageren. Want haar moeder mag ze niet meer zien. En haar liefhebbende grootouders maar één keer in de twee weken.
Dat terwijl haar biologische vader, met zijn nieuwe liefde Sharon, Alice wel iedere week mag zien. De niet-geïnteresseerde vader, met een hysterische Sharon die vindt dat Alice haar ‘mama’ moet noemen. Er lijkt iets niet helemaal te kloppen. Cathy vraagt zich af of alles wel goed is gegaan bij jeugdzorg en doet haar best om de gemaakte fouten recht te trekken, maar of dat lukt…
Het boek duidt een probleem aan dat ook in Nederland speelt: te weinig maatschappelijk werkers en te weinig overzicht op zaken van kinderen. Ik heb dit boek voorgelegd aan een vriendinnetje die jeugdbeschermer is en zij herkende veel dat ook in Nederland speelt. Het verhaal is soms wat langdradig en er is veel herhaling, maar daar tegenover zijn de hoofdstukken lekker kort en gebruikt de schrijfster leesbare taal voor haar verhaal.
Eindoordeel: drie sterren
