RecensiesRomans

De MaddAddam-trilogie (Oryx en Crake, Het jaar van vloed, MaddAddam) – Margaret Atwood

Lucia1097 views
MaddAddam Margaret Atwood Oryx en Crake

Wat een magie is het om Margaret Atwood te lezen. Ik dompelde mezelf volledig in in de wereld die zij geschapen heeft. In de mooie uitgave van Uitgeverij Prometheus zijn de drie MaddAddam-boeken als trilogie gebundeld en had ik maar liefst 1271 bladzijdes leesplezier.

Hiervoor had ik de Handmaid’s Tale gelezen, waarin Atwood je introduceert aan een donkere wereld. In de MaddAddam-trilogie is er ook vanalles mis, het is een echte dystopie, maar er zijn meer lichtpuntjes.

In Oryx en Crake legt Atwood op een fantastische manier de nieuwe wereld voor je uit. Jimmy, het hoofdpersonage, is de enige mens die nog over is. Maar, er zijn nog meer wezens: wolven die eruit zien als schattige honden, gigantische varkens en perfecte, groenogige mensen.

Ieder boek (of deel) heeft zijn eigen sterke punten. In Oryx en Crake (deel 1 van de trilogie) vond ik de wereldvorming erg goed: ik wilde continu meer weten. Daarbij focust Atwood op één personage, Jimmy. Je leert hem kennen in de dystopische wereld, waarin hij moet slapen in een boom om veilig te zijn. Langzaam maar zeker legt hij uit hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Als kind werkten zijn ouders aan het modificeren van mens en natuur als wetenschappers, dit speelt een grote rol in het boek.

‘Morgen is er weer een dag,’ declameert hij tegen de roze en paarse wolken. Maar als er morgen weer een dag is, wat is het dan vandaag?

In het volgende deel, Het jaar van vloed, wordt het verhaal verteld vanuit verschillende perspectieven. Je leert de Hoveniers van de Heer kennen, een sympathieke hippie-achtige natuursekte.

Waarom denken wij dat alles op Aarde ons toebehoord, terwijl wij in werkelijkheid toebehoren aan alles?


Het jaar van vloed wordt verteld vanuit verschillende personages en je ziet hoe ze bij de Hoveniers terecht komen. De Hoveniers kennen mooie concepten zoals ‘braakliggen’ wanneer iemand een depressie heeft, en ze zijn tegen de HappiCuppa (een soort Starbucks) omdat die het regenwoud en klimaat verwoest met omhakken van bomen voor koffieboonplantages. Ook komen personages uit het eerste deel terug, vanuit een ander perspectief, en daardoor ga je ze weer anders zien.

‘Niks zo slecht voor je nagels als een dodelijke pandemie.’

Het derde deel heet MaddAddam en hierin komt alles samen. Ik had het idee dat Atwood gedurende de laatste twee delen steeds meer plezier in het schrijven kreeg. Ik zag de 80-jarige vrouw voor me terwijl ze gniffelend deze boeken schreef. Ondanks haar humor, heeft ze een duidelijk doel voor ogen met het boek (en dat mag je zelf ontdekken).

Maar het is gevaarlijk om te leven voor de nacht. Dan wordt de dag onbelangrijk. Je zou roekeloos kunnen worden, kleinigheden over het hoofd zien, het spoor bijster raken.

En toen was het uit. Ik heb 1271 pagina’s in Atwoods wereld geleefd en ben nu weer op mezelf aangewezen. Deze trilogie heeft mijn blik op varkens (en bacon) veranderd en me doodsbang gemaakt voor vitaminepillen. Dat Atwood een fantastische schrijver is, weet de wereld al en hoef ik niet te vertellen, maar ik doe het toch.

Laten we zingen.

Leest, schrijft en bewondert. Haar laatste roman is 'De geur van een moeder'. Haar debuutroman 'Niemand zoals hij' verscheen in 2020. Deze roman is genomineerd voor de Hebban Debuutprijs 2020. Ze publiceerde verder bij Extaze, De Revisor en De Optimist. Heeft een schrijverswebsite.

Laat een reactie achter