Er zijn van die auteurs die je van naam kent, maar waarvan je eigenlijk nooit een boek hebt opgepakt omdat hij zelden losstaande boeken lijkt te schrijven. David Baldacci is een echte veelschrijver: soms schrijft hij wel drie of vier boeken per jaar. Dit jaar verscheen een eerste deel uit de serie en die plofte bij mij op de mat, dus een goede reden om deze auteur eens te proberen.
De thriller Een goede daad speelt zich af vlak na de Tweede Wereldoorlog. Ik hou van historische romans, dus die setting kan me best bekoren. Aloysius Archer heeft na Pearl Harbor meegevochten en beland niet lang daarna in de gevangenis vanwege een misverstand. Als hij vrijkomt, moet hij zich aan allerlei regels houden en het duurt natuurlijk niet lang voordat hij in de problemen beland – het is immers een thriller.
Er vielen me een aantal dingen gelijk op: Baldacci beschrijft kleding buitensporig vaak en hij heeft opvallende schrijfstijl, in ieder geval in dit boek. In dialoog blijven lidwoorden en persoonlijk voornaamwoorden achterwege (‘Ben dit aan het doen’) en de ‘vriend’-toevoegingen vliegen je om de oren. Ik weet niet of Baldacci zijn stijl heeft aangepast op de jaren veertig, maar ik vond het niet altijd even fijn lezen. Vooral dialoog voelde niet altijd even natuurlijk aan, ook omdat Archer overal de oorlog naar voren wist te laten komen.
Verfrissende insteek
Overigens vond ik de insteek best verfrissend. Het is geen nieuw concept – vooral films kennen de ‘gevangene moet zijn onschuld bewijzen’-trope maar al te goed – en toch vond ik het best lekker het weer eens in een boek te zien. Baldacci weet goed zijn informatie te doseren en maakt je daardoor nieuwsgierig. Ieder personage heeft namelijk wel een extra laagje.
Over personages gesproken: wat me wel stoorde, was dat Archer een knappe man is die de aandacht van letterlijk alle knappe vrouwen in het boek heeft. Baldacci lijkt te willen belichten hoe de verhoudingen tussen man en vrouw vroeger waren – waar hij overigens uitstekend in slaagt – en daardoor is het jammer dat hij dit cliché niet heeft weten te vermijden. We komen dan ook gelijk aan op een ander punt van ergernis: kan het serieus zo zijn dat een Archer zóveel informatie krijgt van de politie als hij kreeg? Vooral tegen het einde werd zijn betrokkenheid wel erg overdreven.
Zoals waarschijnlijk te lezen is, gaat mijn mening over Een goede daad alle kanten op. Ik heb best van dit boek genoten en ik kan goed zien waarom Baldacci veel fans heeft, maar ik weet niet of dit mijn soort thrillers zijn. Of misschien lag het aan het specifieke boek?
