Scandinavische thrillers blijven populair. Zelf vind ik er ook pareltjes tussen zitten,
maar ik moet zeggen dat ik lang niet iedere nieuwe ’thrillersensatie’ uit het noorden even sterk vind. Als er een debutant geïntroduceerd wordt met die term, ben ik daar dan ook altijd wat sceptisch over. Dit had ik ook toen ik de naam Emelie Schepp steeds voorbij zag komen.
Toen haar debuut Memento in het boekenpakket van Elly’s Choice zat (inmiddels Bookchoice), ben ik ‘m toch maar gaan lezen.
Er zijn twee verhaallijnen: eentje in het verleden en een in het heden. In de zomer van 1986 worden er vluchtelingen meegesmokkeld naar Zweden. Dat gaat niet bepaald vredig en zelfs de jongste kinderen hebben al snel door dat ze gevaar lopen. Een van de meisjes wordt later wakker in het ziekenhuis, zonder geheugen wat er precies met haar gebeurd is en wie ze precies is. In het heden, 2012, wordt het hoofd van de immigratiedienst dood aangetroffen. Officier van justitie Jana Berzelius wordt als onderzoeksleidster aangesteld en is geschokt als blijkt dat een kind misschien wel de moordenaar is. De zaak dwingt haar tegelijk diep te graven in haar eigen verleden.
Geheugen
Ik hou van boeken die actualiteiten aanstippen. Het stukje vluchtelingenproblematiek vond ik dan ook interessant, hoewel dat op een andere manier in het boek is verweven dan je misschien zou verwachten. Bij de kindsoldaten moest ik een beetje denken aan Joseph Kony, die in Oeganda een rebellenbeweging van kinderen trainde. Maar goed, terug naar het onderwerp: in Memento werd de problematiek niet heel erg aan de kaak gesteld en dat maakt ook niet uit. Het boek komt wat langzaam op gang en eigenlijk kabbelt het maar wat in de eerste helft. Dit komt deels doordat Jana meer weet dan de rest van haar team en natuurlijk koppig besluit om op eigen houtje meer te weten te komen. Jammer, want op die manier blijven de rest van de personages slechts achtergrondruis en krijgt niemand echt de kans om zich te ontwikkelen.
Dit geldt natuurlijk niet voor Jana. Veel lezers hebben waarschijnlijk al snel door hoe de vork in de steel zit. Doordat Jana zo’n enorme focus in dit boek heeft, is het fijn als je met haar mee kunt reizen. Dat lukt deels. Ik vind dat ze geloofwaardig is neergezet door Emelie Schepp. Tegelijk flirt ze wel steeds met de grenzen van geloofwaardigheid doordat ze een belangrijke functie bekleed en alle regels eigenlijk negeert. Bovendien is ze niet heel sympathiek doordat ze een vrij gesloten persoonlijkheid is en alles alleen wil doen.
Pizzasalade
‘Het kan dus een afrekening zijn?’ vroeg ze terwijl ze een hap van de druipende pizzasalade nam.
Ik weet niet wat ze in Zweden normaal gesproken eten, want ik ben er nooit geweest, maar pizzasalade? De markering in mijn eReader ging niet helemaal goed, dus ik heb het stukje daarvoor niet helemaal, maar daar werd iets gezegd als: ‘X bestelde een kebabsalade en Mia nam een calzone.’ Wattes? Kebabsalade? En een pizzasalade? Gooien zij repen pizza in een salade caprese? Of vinden ze pizza onder de noemer salade vallen als ze er wat rucola en tomaat op leggen?
Eindoordeel: 3 sterren