Selfies – Jussi Adler-Olsen
Jussi Adler-Olsen schrijft al jaren over de avonturen van Afdeling Q. De Deense thrillerauteur doet hier goed aan, want de boeken halen steevast de bestsellerlijsten. Ik had de eerste vijf delen gelezen en sloeg er vervolgens één over om Selfies te lezen, die ik van Hebban kreeg.
Allereerst: ik raad je aan niet hetzelfde te doen als wat ik deed. Ik dacht dat ik best deel zes over kon slaan om meteen aan het recensieboek te beginnen, want er worden toch losse zaken behandeld. Precies dit keer is er echter iets gebeurd in deel zes waardoor Rose helemaal van de leg is. Ze doet haar werk niet meer goed en heeft zelfs zulke belabberde administratie doorgegeven dat het politiekorps afdeling Q op wil schorten. Als Carl Mørck, brigadier van de afdeling, haar hier op aan wil spreken, blijkt dat Rose al met de noorderzon vertrokken is.
Meerdere zaken
Carl heeft geen tijd om met volle aandacht te achterhalen waarom Rose doet wat ze doet. Hij is immers door zijn oude chef Marcus gebeld: een nieuwe moordzaak zou opvallend veel gelijkenissen vertonen met een oude zaak. Twee verhaallijnen, nog wel goed te doen toch? Maar houd je vast, want er komt nóg een lijntje bij. Anne-Lise Svendsen (Anneli) is namelijk boos. De bijstandsconsulente is ernstig ziek en vindt het oneerlijk dat ze vroeger sterft terwijl het gespuis van de aarde mag blijven. Iedere dag komt ze ze weer tegen: jonge, knappe meisjes in merkkleding die alleen maar aan zichzelf denken – en van een uitkering leven. Anneli besluit niet bij de pakken neer te gaan zitten: ze wil zoveel mogelijk meiden met zich mee het graf innemen.
Jussi Adler-Olsen staat met dit boek op het moment van schrijven al vijftien weken in de Bestseller60. Hieruit blijkt maar weer dat hij een koning in zijn genre blijft. Dit komt denk ik deels door de opzet van zijn boeken. Thrillers zijn vaak ofwel whodunnits, ofwel whydunnits. In Jussi’s boeken is het niet per se interessant wie ‘de dader’ is: we zien namelijk ook het (niets-verhullende) perspectief van de dader. En dat doet hij vaker. Je bent er eerder nieuwsgierig naar hoe alles afloopt en of Carl en zijn team op tijd achterhalen hoe alles in elkaar steekt. En je wilt natuurlijk weten: slaagt Anneli in al haar plannen?
Sidekicks
Mijn favoriete personages in boeken zijn vaak sidekicks. Zo ook in dit boek. Mijn grote favoriet is Assad. Ik vind het dan ook fijn als sidekicks meer belicht worden. Jussi Adler-Olsen heeft dit keer Rose in de schijnwerpers gezet. Hij heeft sinds het eerste boek over afdeling Q puzzelstukjes geplaatst over dit personage. Dat maakte haar interessant, maar ook ongrijpbaar: want waarom deed ze soms alsof ze een van haar zussen was? En had ze dat door, of dacht ze écht dat ze veranderde in iemand anders? In dit boek laat Adler-Olsen het gehele plaatje zien. En dat is goed, want dat geeft Rose meer diepte. En toch… Stiekem smacht ik naar meer informatie over Assad. Zijn achtergrond blijft mysterieus. En eerlijk? Ik vind Rose soms best irritant, dus ik merkte dat het me iets minder boeide wat er met haar gebeurde.
Een minpuntje aan Selfies is dat de stappen in de plot soms wat onlogisch zijn. Af en toe komt het kruimelspoor wat gekunsteld over, zoals een blad van een boom dat drie weken op een grasveld lag en zonder blikken of blozen als potentieel bewijs gezien werd.
Eindoordeel: 4 sterren