De verhalenvertelster – Jodi Picoult
In 2017 heb ik stiekem best veel romans over de Tweede Wereldoorlog gelezen. Dit boek valt precies in dat rijtje: De verhalenvertelster van Jodi Picoult. Ik ken de schrijfster al (ik las De tweede dochter en Negentien minuten, waar Lucia een recensie over schreef) en vind haar een fijne schrijfstijl hebben. Je gaat echt als een trein door haar boeken. Deze roman kwam ik op Goodreads tegen en door de hoge gemiddelde beoordeling besloot ik ‘m te lezen.
Goed, zoals de titel al een beetje verraad, draait het boek onder andere om Minka. Zij is inmiddels oma, maar ze is bovenal Joods en een overlevende van de Holocaust. Haar grootste wens? Schrijfster worden. Die droom moest ze loslaten omdat ze naar Auschwitz werd gedeporteerd. In het heden wil ze niet meer over die tijd praten. Sage, haar kleindochter, heeft dan ook geen enkel idee van haar verleden. Als ze op jonge leeftijd vraagt naar de getatoeëerde cijfers op haar arm, antwoordt Minka dat dit haar telefoonnummer is.
Die onwetendheid verandert als Sage bevriend raakt met Josef, een oude man die samen met zijn hondje Eva regelmatig op bezoek komt in de bakkerij waar ze werkt. Sage heeft een litteken op haar gezicht door een auto-ongeluk van jaren geleden en wil daarom het liefst niet gezien worden. Maar bij Josef is het anders: met hem kan ze praten over van alles en nog wat. Tot hij op een dag een foto van zichzelf laat zien… in SS-uniform. Hij vraagt haar te helpen bij zijn laatste wens: sterven.
Auschwitz
Ik lees veel van dit soort boeken. Daardoor ga je onwillekeurig vergelijken. Mijn favoriete WO2-boeken zijn diegene die me emotioneren. Deed dit boek dat ook? Ik weet het niet zo goed en dat is ook de reden dat ik deze roman lastig vind om te beoordelen. Kijk, enerzijds is het een mooi verhaal. Het leven van Minka en dat van Josef, waar we synchroon flashbacks van te zien krijgen, is tragisch. Ik had alleen wat moeite met een aantal elementen uit het boek. (Ik moet erbij zeggen dat ik een kritische lezer ben.) Allereerst vond ik het hele verhaalelement niet zoveel toevoegen, vooral niet aan het begin. Het verhaal van Minka is gebaseerd op haar eigen leven, waardoor je in eerste instantie bijna herhalende gebeurtenissen leest en soms zelfs in verwarring raakt wat er in verhaallijn X en Y is gebeurd. Later krijgt dit element wel een beter plekje, maar voor mij had dit net zo goed op een andere manier ingevuld kunnen worden.
Punt twee: Sage en de SS-jager Leo zijn ervan overtuigd dat ze er Minka een plezier mee doen door jacht te maken op Josef. Maar waarom? Ik vond dit niet geloofwaardig uitgewerkt. Het enige dat Minka steeds zegt, is dat ze er niet meer over na wil denken. En dan vindt vooral Leo dat ze haast moeten maken met alles uitzoeken omdat ze dan doen wat Minka wil? Eh? Ook had ze vrij karikaturale personages, zoals iemand die alleen in Haiku praat, en was haar plottwist niet echt een plottwist. Niet voor de ervaren lezers, in ieder geval.
Chronologie
Dit wil niet zeggen dat ik niet heb genoten van het boek. In tegendeel: ik vloog door het boek heen. Ik moet zeggen dat dit voornamelijk kwam omdat ik de hoofdstukken wilde lezen die zich afspeelden in de Tweede Wereldoorlog. Misschien was dit boek meer voor mij geweest als ze het deel in het heden had geschrapt en er een meer chronologisch verhaal van had gemaakt. Dat blijft een als-als-dingetje, en heel persoonlijk, denk ik. Liefhebbers van historische romans hebben hier in ieder geval wel een goede aan.
