RecensiesRomans

We moeten het even over Kevin hebben – Lionel Shriver

Samantha1809 views

Boeken over schietpartijen over scholen gaan meestal over de gebeurtenissen voor en tijdens de aanval. De Amerikaanse auteur Lionel Shriver pakte het in Laten we het even over Kevin hebben anders aan en focuste in dit boek op het leven erna. Niet van de dader, maar van de moeder. Een interessante invalshoek, vind ik, en dus kocht ik deze YA-roman van de boekenbon die ik van medeblogger Lucia kreeg (nogmaals dank!). En grappig weetje: tot ongeveer een halve minuut geleden, was ik in de veronderstelling dat Lionel Shriver een man was. Vanwege Lionel Messi. Blijkt niet zo te zijn. Ze veranderde haar naam van Margaret Ann naar Lionel omdat ze haar oorspronkelijke naam niet mooi vond en het als tomboy passender vond voor een mannennaam te gaan. Tja.

Het is een donderdag als een jongen met een kruisboog zijn school binnenkomt. Kevin heeft één doel: zoveel mogelijk van zijn medescholieren vermoorden en laten zien wat een knulletjes Eric Harris en Dylan Klebold (Columbine) eigenlijk waren. Hij sterft niet. Nee, hij wordt naar de gevangenis gebracht. Ondertussen bezoekt moeder Eva haar zoon regelmatig, terwijl ze zich afvraagt waarom. Waarom schoot hij zoveel mensen dood?

Door middel van brieven die ze aan haar vervreemde man schrijft, volgen we Eva in haar zoektocht naar antwoorden. Is het haar schuld omdat ze niet van haar zoon hield? Of de schuld van haar man, die altijd alles goedpraatte als Kevin iets verkeerd deed?

Brieven

Laten we het even over Kevin hebben is een roman waar je even in moet komen. Dat komt voornamelijk door de vertelvorm: de brieven aan haar (ex?-)man. Zelf stoorde ik me soms aan deze manier van schrijven. Ik begrijp waarom Shriver deze manier heeft gekozen, want het is een uitstekende methode om ervoor te zorgen dat je slechts haar perspectief meekrijgt, waardoor je niet weet of haar waarheid dé waarheid is. Dat is een positief punt.

Tegelijk ligt het gevaar op de loer dat je in een dergelijke vorm té veel uitlegt. Niet voor de lezer, maar wel voor de context. Als je bijvoorbeeld aan je geliefde schrijft: ‘Weet je nog dat…’, zou je vervolgens tot in de kleinste details omschrijven wat er gebeurde of je tot de grote lijnen beperken? Shriver ging voor de details, inclusief wat Eva’s man allemaal dacht en voelde. Alsof hij dat zelf niet beter weet? De brieven voelden soms onnatuurlijk, niet zoals échte brieven zouden lezen.

Onsympathiek

Een ander punt waar ik me soms aan stoorde, was dat iedereen uitvergroot onsympathiek was. De vader die Kevin veel te veel in bescherming nam en steeds Eva dingen verweet, Eva die alles juist Kevin verweet, Kevin die alles de wereld verweet en slechts roem zocht… Ik had niet echt het gevoel dat ik personages goed heb leren kennen. Het boek lijkt vooral een klaagzang van Eva.

Stiekem zit daar tegelijk de kracht. Zoals ik eerder aangaf, weet je door de vertelmethode niet zeker wat de waarheid is. Eva’s waarheid is een waarheid. De gesprekken met Kevin waren het leukst, omdat we daarin tenminste een béétje kunnen zien hoe de verhoudingen echt zitten. En tuurlijk, ze zijn opgetekend door Eva, maar toch.

In ieder geval ben ik een beetje in dubio over deze roman. Hij is niet slecht, maar ik ben ook niet van mijn sokken geblazen. Eigenlijk had ik veel meer verwacht door de lyrische recensies overal. Mijn oordeel blijft steken op 2,5 sterren.

Debuteerde op 5 juni 2018 bij Meulenhoff Boekerij met 'De witte kamer', dat de Gouden Strop won. Schreef ook de thrillers 'Zij die zwijgt' en 'De dwalenden'. Leest zelf van alles, van (historische) romans tot speculatieve fictie en van fantasy tot sciencefiction.

Laat een reactie achter