Calamity (De Wrekers #3) – Brandon Sanderson

Calamity is het derde deel en slotstuk van de Wrekers-trilogie van Brandon Sanderson. Deze serie gaat over superhelden die schurken zijn, waarmee Sanderson de traditionele rollen omdraait. In de eerdere delen sloot David zich aan bij de Wrekers en nadat zij Newcago en Babylar hebben gered van Epics, komen ze erachter dat hun leider Jonathan (Prof) ook een Epic is. Hij kon de duisternis niet weerstaan, maar David denkt een manier te weten waarop hij zijn grote voorbeeld kan redden.

Spanning en sensatie

De proloog van Calamity voelt bijna prestigieus, alsof een grote held zijn verhaal gaat vertellen. Maar daarna is de plot weer zoals gewend: Sanderson begint zijn verhaal weer met veel actie. David en de Wrekers gaan inbreken bij de Knighthawk Foundry om wapens en andere spullen te ontvreemden. Deze hebben ze namelijk nodig om Prof te redden van het duister. De inval loopt niet zoals verwacht en Sanderson weet meteen de lezer op scherp te zetten door niet alle open deuren in te trappen. De Wrekers vertrekken naar Ildithia, een uit zoutkristallen opgebouwde stad. De zoutkristallen van Ildithia brokkelen van achteren af en groeien van voren aan, waardoor de stad zich langzaam verplaatst. Sanderson weet de wereld heel beeldend te scheppen, waardoor je het gevoel hebt er zelf te zijn. De stad voelt surreëel aan, maar is toch heel overtuigend neergezet.

De geweldige metaforen

De vreemde metaforen ontbreken ook in dit deel niet, in de eerste regel begint het al:

‘De zon gluurde over de horizon als de kop van een reusachtige radioactieve zeekoe’

Ik weet niet precies wat ik me daarbij moet voorstellen, maar het maakt me wel aan het lachen! Wanneer je de andere boeken uit de serie niet hebt gelezen kan dit heel vreemd overkomen, maar als je ook Staalhart en Vlammenwerper hebt gelezen dan voelt het meteen als thuiskomen. De metaforen maken de serie net wat specialer en geven de plot wat luchtige humor. Ik kan het boek bijna alleen al voor de metaforen aanraden.

‘Groovy’

In Calamity wordt duidelijk hoe David worstelt met het verleden. Toch weet hij in dit deel er vrede mee te sluiten, waardoor zijn karakter een goede ontwikkeling doormaakt. Ook komt David soms wat wereldvreemd over, bijvoorbeeld wanneer hij niet bekend is met het woord ‘groovy’. Hij vindt dit een heel vreemd woord, maar de hele Wrekers-serie zit juist vol met ándere, niet-conventionele slang, zoals ‘sparks!’. Maar ook uit andere opmerkingen is het duidelijk dat David in een wat andere wereld leeft…

Ik had nog nooit een martini geproefd. Ik had zelfs jarenlang gedacht dat het een automerk was.

David is dus duidelijk niet thuis in de hedendaagse drankjes én automerken. Niet gek als je bedenkt dat hij is opgegroeid in een wereld vol met vreemde Epics, maar wel heel grappig. Ik kan bij martini’s eerlijk gezegd ook maar aan één ding denken… 007!

Romantiek

Ook in dit deel is er weer een beetje romantiek aanwezig, maar niet te veel. De interactie tussen Megan en David is niet zoetsappig en hun relatie leunt voor een groot deel op vriendschap en een gemeenschappelijk doel. Voor de plot heeft het weinig toegevoegde waarde, maar het is verfrissend dat deze YA-serie er niet zo diep op ingaat.

Conclusie

Het einde is niet heel onvoorspelbaar, maar Sanderson heeft er genoeg minder voorspelbare elementen in verwerkt. Hierdoor loopt Calamity toch wat anders af dan je had verwacht, en blijft het tot het einde spannend. Met Calamity heeft Sanderson een krachtig slot weten neer te zetten. Calamity is een sterk staaltje actie in combinatie met humoristische metaforen.

Eindoordeel: vier sterren