Swing Time is een bijzonder boek. Zo kom je er bijvoorbeeld niet achter wat de naam van de hoofdpersoon is. Ze heeft geen eigen identiteit. Zij staat ten allen tijden in iemands schaduw.
Als kind brengt ze veel tijd door met een vriendin die beter kan dansen dan zij en later stapt ze in de schaduw van een popster als assistente. Veel dingen die de hoofdpersoon meemaakt in haar jeugd zijn herkenbaar:
That summer was the summer of the pissing doll.
Smith weet de tijdsgeest als geen ander vast te leggen:
I had been offline for seventy-two hours and can remember feeling that this should be counted among the great examples of personal stoicism and moral endurance of our times.
Opnieuw bewonderde ik Smith om haar fantastische scènes over de moeilijkste onderwerpen zoals ras, cultuur en politiek, waarin ze een heleboel vertelt, maar niet letterlijk zegt. Bijvoorbeeld wanneer de hoofdpersonage samen met haar vriendin Tracey een verhaal wil vertellen:
I noticed that they were always blond, these plucky girls, with hair ‘like silk’ and big blue eyes. Once I tried to write ‘brown’ eyes and Tracey took the pen out of my hand and scratched it out.
En ook aan humor ontbreekt het niet. Hier spelen de twee meisjes samen met een Barbie:
Together we got that white woman’s life in order.
Ik vond de eerste hoofdstukken het fijnst lezen, wie weet omdat ze dichter bij de schrijfster zelf staan. Wanneer de hoofdpersonage een baantje aanneemt als assistente van popster Aimee gaat ze uiteindelijk met haar mee naar Afrika. Daar verwacht ze thuis te komen, maar niets is minder waar. Die hoofdstukken leken afstandelijker en we volgen voornamelijk de grillen van Aimee. Wat knap is van Smith is dat ze je aan het denken zet over wat persoonlijkheid is. En vooral in dit boek lijkt dat erg af te hangen van de omstandigheden. Soms is dat frustrerend (gaat de hoofdpersoon nog eens iets doen?), maar aan de andere kant bijzonder reëel. Al met al is Swing Time erg de moeite waard. Zadie Smith schrijft herkenbare scènes, is grappig en scherp.
