Soms komt er zo’n boek voorbij waarvan je weet: dit kan nog wel eens een grote worden. De zoon van de verhalenverteller is daar één van, want door de setting doet het boek onmiddellijk aan de auteur Khaled Hosseini denken. En wie houdt er nou niet van de boeken van Hosseini? Ik was dan ook heel blij toen we exemplaren wonnen van Adorable Books in samenwerking met Harper Collins Nederland.
De zoon van de verhalenverteller gaat over Samir, een jongen die in Duitsland geboren is maar Libanese ouders heeft. Zijn ouders zijn vluchtelingen en vertrokken vanuit Beiroet naar Duitsland om een beter, veiliger leven op te bouwen. Samir was een echt vaderskindje, voornamelijk door de wonderlijke verhalen die [naamvader] altijd uit zijn mouw schudde. Op een dag verandert echter alles: als de ouders van Samir een diavoorstelling laten zien en een van de dia’s duidelijk niet gezien had mogen worden, verandert het gedrag van vader. En dan, van de ene op de andere dag, is hij plotseling verdwenen. Voorgoed, zo lijkt het. Samir stoot zijn omgeving van zich af – zijn moeder, zijn goede vriendin Yasmin – en denkt nog maar aan één ding: de terugkeer van zijn vader. Als hij eenmaal volwassen is, besluit hij naar Libanon af te reizen om te kijken of hij zijn vader kan vinden.
Personages
De persoon waar heel het boek om draait, is natuurlijk Samir. Hij is tegelijk het personage waar ik het meest over verdeeld ben. Enerzijds vind ik hem geloofwaardig als achtjarig jongetje dat opkijkt tegen zijn vader. Hij is niet heel bijzonder, maar dat is daarin niet erg. Waar ik wél moeite mee heb, is hoe hij zich profileert nadat zijn vader verdwenen is. Dat hij zich afzet en moeite heeft met de verdwijning, akkoord, daar kan ik in meegaan. Maar dat hij zijn vader zo blijft verafgoden en hem zelfs op handen blijft dragen na al het andere dat er in zijn leven gebeurt, daar kan ik niet blindelings in meegaan. En als we het dan toch over de vader hebben: ik vind dat de ouders niet heel sterk uit de verf komen. Wie zijn zij? Wat is het doel van het zusje? Wat is het – naast dat hij goed verhalen kan vertellen – precies aan die vader dat hem blijkbaar zo geweldig maakt, ook al bewijst het verhaal eigenlijk het tegendeel? Mijn favoriete personages waren overigens de vader van Yasmin en de sidekick van Samir in Beiroet.
Ook al leerden natuurwetten hem dat plus en min samen op min uitkwamen, hij streepte gewoon het minteken door, zodat er alleen nog plus overbleef.
Schrijfstijl
De schrijfstijl van Jarawan is beeldend. Hij weet de lezer goed mee te nemen in zijn tocht door Beiroet. Hij beschrijft niet alleen hoe iets eruit ziet, maar laat ons ook proeven en voelen. Volgens een Volkskrant-recensent vervalt Jarawan vaak in clichés. Ik moet zeggen dat dit me niet op is gevallen (ook niet nadat ik op zijn recensie gewezen werd) en dit me dus ook niet gestoord heeft. Ik denk dat het boek zelfs voornamelijk op de schrijfstijl en de spanningsboog steunt en het in mindere mate moet hebben van sympathieke personages.
Tijd is een zo relatief begrip wanneer je niet weet of er een morgen komt.
Toen ik in dit boek begon, dacht ik dat Jarawan een soort tweede Khaled Hosseini zou zijn. Dit is niet echt het geval, want ze hebben een totaal andere manier van schrijven en de inhoud van de boeken verschilt ook als dag en nacht (hé, dit is wel een cliché!). Wat me ook opviel, is dat De zoon van een verhalenverteller soms leest als een thriller. Jarawan heeft de kunst van het weglaten van cruciale informatie goed begrepen: we krijgen steeds een puzzelstukje, maar nooit genoeg om het hele verhaal te begrijpen. Ik denk dat ik ergens halverwege begon te hopen dat we de vader niet meer terug zouden zien en dit de levensles van Samir zou worden. Of dat ook is gebeurd, dat is iets wat je natuurlijk zelf zal moeten lezen.
Eindoordeel: 3 sterren
