2018: ik leerde een nieuwe vorm van falen kennen

Van falen leer je. Van afgewezen worden ook. Ik besloot daarom vier jaar geleden om zoveel mogelijk afwijzingen te verzamelen. Elk jaar ging dat steeds beter, totdat ik een nieuwe vorm van falen leerde kennen…

Even een recap: falen ging in 2018 beter dan ooit. Ik ontving 35 afwijzingen van o.a. literaire tijdschriften, wedstrijden en uitgevers, maar ik wist ook drie publicaties binnen te halen, heb zeven keer gesproken op een podium én mocht een boekcontract tekenen bij Uitgeverij Ambo | Anthos. 🎉

Ter vergelijking: vorig jaar ontving ik 33 afwijzingen, had ik één publicatie en twee keer gesproken op een podium. Mijn falen is ongeveer gelijk gebleven, maar werpt steeds meer vruchten af. Bovendien, is afgewezen worden comfortabel gaan voelen.

Waar het mis ging
Ik werd uit mijn comfortzone gerukt toen ik publiekelijk begon te falen. Als je afgewezen wordt door een tijdschrijft of een wedstrijd is dat één-op-één. Je ontvangt een mail in je inbox van iemand die je verhaal heeft gelezen, misschien heeft nog iemand het gelezen, maar that’s it. Dit jaar begon ik publiekelijk te falen (slik). 

Een appje van een vriendin: ‘Hoe ging je optreden?’ 
‘Goed,’ zei ik. ‘Het ging goed.’ Ik ben geconditioneerd om dat te zeggen, durfde niet anders toe te geven.
Een half uur later appte ik haar weer. ‘Ja, eigenlijk toch niet zo goed.’
Een dag later vertelde ik haar hoe desastreus het ging en hoe kut ik me erover voelde. Ik vertelde haar hoe dit falen niet één-op-één was. Hoe het niet stoer was, zoals falen bij karate wanneer ik een stoot niet goed blokkeer en een klap moet incasseren. Nee, dit was zenuwachtig lachen en naar mijn tekst zoeken terwijl de microfoon elke ‘uh’ versterkte en er dertig ogen op me gericht waren. 

Faalrouw
Toen ik eenmaal dat ongemakkelijke moment overleefd had, bleek het nog niet voorbij. Thuis kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Het beeld dat ik me van te voren had voorgesteld van de avond; om mensen te raken met mijn tekst, dat ideaal beeld moest ik weggooien. Dat was me niet gelukt, niet in de kwaliteit die ik wilde leveren althans. Ik heb de foto’s niet op Instagram gezet en kreeg een nachtmerrie over naakt voor een groep mensen staan. De volgende dag schold ik op mijn strijkijzer.

Ik rouwde om mijn ideaalbeeld van die avond, maar besloot na een dag dat het genoeg was. Ik moest hiermee om leren gaan. Ik moest trots zijn op publiekelijk falen, zoals ik trots ben op afwijzingen.

Publiekelijk falen
De komende jaren zullen voor mij steeds meer in het teken staan van dit nieuwe, publiekelijke falen. Als mijn boek uitkomt bij Uitgeverij Ambo | Anthos is dat niet één-op-één, wanneer mijn verhalen gepubliceerd worden ook niet. 

Er is in Japan een gezegde: Zeven keer vallen, acht keer opstaan (七転び八起き ). Dat is wat ik ga doen.