Gouden Strop-winst… en dan?
Yes! Geheel tegen verwachting in won ik de Gouden Strop 2019. Ik had de statistieken tegen me (vrouw, jong, debutant) en daarom onderging ik het allemaal met het idee dat het vooral tof was dat ik toch maar mooi die shortlist had gehaald. Ineens gebeurde het toch: Anniko van Santen noemde mijn naam (dat moment miste ikzelf overigens even) en vervolgens stond Susan Smit met een microfoon voor me.
‘Kun je daar niet eens een blogje over schrijven? Wat er daarna allemaal gebeurt?’ Ik kreeg die opmerking van meerdere mensen en dus zijn we hier. De avond zelf was het natuurlijk vooral feest: ik schudde handen, werd door Peter Römer uitgenodigd lid te worden van het Genootschap Nederlandstalige Misdaadauteurs, schudde handen, hoorde dat er al een herdruk van mijn boek zou komen, sprak met heel wat auteurs (Erik Betten, de winnaar van de Schaduwprijs, is bijvoorbeeld onwijs aardig), schudde tot slot nog meer handen.
Ook die dagen erna zit je nog wat in een roes. Je ziet een hele hoop berichten voorbijkomen op de (social) media. Je thriller (De witte kamer overigens, voor de mensen die dat nog niet doorhadden) stijgt ineens in bestverkocht-lijstjes op boekenwebsites. Je wordt gevraagd voor interviews, voor signeersessies, voor andere boekgerelateerde dingen. Er moet een tweede druk van je boek komen. Vervolgens krijg je constant foto’s doorgestuurd van lokale boekhandels, AKO’s en Bruna’s waar je boek is gespot.
En ja: ik geniet er met volle teugen van.
‘Haters gonna hate’?
Natuurlijk is er ook een keerzijde van de munt. Het is namelijk een interessant fenomeen, die social media. Ik vraag me daardoor weleens af of het auteur-zijn vroeger ‘makkelijker’ was, in de zin dat je niet constant geconfronteerd werd met de meningen van alles en iedereen. Door (hash)tags is er namelijk soms bijna geen ontsnappen aan. En hoe meer je bereikt, hoe meer tegengeluid je krijgt.
Is dat erg? Ja en nee. Ik vind recensies met opbouwende kritiek waardevol (moddergooien is dan weer het andere uiterste; dat negeer ik). Iedere auteur wil groeien, nietwaar? Je kunt niet altijd alles gebruiken, maar dat maakt niet uit – het is al fijn dat een lezer de moeite heeft genomen zijn of haar mening zo helder mogelijk op papier te krijgen. Daarentegen kan ik niet zoveel met bijvoorbeeld ‘recensenten’ die zonder ook maar een hoofdstuk te lezen een oordeel vormen.
Deze week las ik er overigens een interessant artikel over. De Amerikaanse keynote-speaker John Brubaker stelt dat je op de goede weg zit naarmate je meer haters vergaart en er juist naar moet streven er meer te verzamelen. Want:
There is one way to avoid having haters. Sit on the sidelines, do nothing, don’t set goals, be average and no one will judge or hate you.
John Brubaker
Ik vond dat eigenlijk best mooi en er lijkt me zeker een kern van waarheid in te zitten. Voor de mensen die graag heel het artikel zouden lezen: dat staat op de website van Entrepreneur.
Dus… op naar meer tegengeluid en een mooie toekomst in de boekenwereld!
